Տե՛ս՝ անդ Գեղամ՝ յիշատակի,
Արմենակայ անուն լսի:
Զի՞նչ վերջին այս աղէտ վշտի,
100
Որ ծերունեացն քաղէ զոգի։
Տկարաձեռն՝ ոսկերահատ,
Կոյր, գաչացու՝ գայթ ծերունիք,
Ի կի՞րճս արդեօք, թէ յանապատս
Այսպէս մնչին նոցա լալիք։
Դէմք զառամեալ, շրթունք մաշուն
Հի՞մ դողդոջուն անբան, անզօր.
Արտասանել զօրհնեալ անու՛ս
Բարեմուտ նոր հիւրոցս հզօր։
Անխիղճ օրհասն հսկէր անքուն՝
110
Խլել զնոցայն վերջին փոշի։
Միթէ յայս պա՞հ անդէն թագուն
Ել դիմահարն այն սոսկալի։
Անդ գալարին ամպք՝ թխպագին
Մեռելահոտ շնչոյ ծերոց.
Անդ հեծեծեն քարայրք լերին
Ի հեկեկանս անզօր վայոց։
Պատմեցեք մեզ անոյշ ծնողք,
Հի՞նչ այս վարանք ձեր սոսկանաց.
Պատմեցէ՛ք մեզ՝ զինչ այս բողոք,
120
Յոր տագնապիքդ յահէհալած։
Հայաստան անդ ի կռիւ տանի
Շրջապատեալ յամէն կուսէ.
Թշմամիք են, թէ ընտանի,
Աչք իմ անզօր ո՛չ նշմարէ։
Թշնամիք քո վաղուց ի չիք
Դարձեալ՝ կորեան, անոյշ մեր Հայր,
Այս բարերար Ռուսսիայ որդիք
Եկին բերել մեզ նոր այս դար։
