Երգեցէ՛ք ասեմ երջանիկ որդիք առատ բնութեան
50
Օրհնեցէ՛ք զպատճառն՝ որ ստեղծ զձե զ ի խաղաղ երկրի,
Ուր չի՛ք գերութիւն, ո՛չ սուր կամ հարուած դառնաղէտ կրի,
Որով անողորմ, ազգն իմ խղճալի տանջի յաւիտեան.
Հայրենին նմա սքատուն ինքեան
Ուր ցաւօք ճնշի նա զթոլոր իւր կետն։
Բերկրեա՛ց դու մայրի, ուր փոխին քայլուածք սիրելի [1]հիւրոցս
Ել դու արձագան, կրկնեա՛ց համաձայն երգոց հրեշտակացս,
Լալով հեծեծեն, քարայրք, արձագանք անդ իմ հայրենեացս.
Այլ երկնից խնամ դեռ մնայ անյայտ մեզ տաււապելոցս։
Եւ դու լիճ ծածկեա՛ աստ զիմ արտասուս
60
Անբախտ հայրենեաց սիրով մեռելւոյն։
Հառաչմամբ հայիմ ի թխպեալ շրջան ամպոց տխրագին
Որք զիմ կարօտ դէմս բաժանեն ուժիւ ի քաղցր հայրենւոյն
Կարօտիմ գոնէ հողմ ինչ ի լերանց այն երկն ահանգոյն
Բերցեն զովացումն պապակեալ սրտիս իմ աստ կաթոգին։
Այլ ո՜հ քանի նա հեռաւոր յինէն
Ոչ ձայն հասանի, ոչ աչք տեսանեն։
Այլ դու ինձ րատոհով սիրելի մնասցես անմոռաց յամայր
Յապայն մինչ պանդուխտս զրկեալ ի տեսոյդ զքեզ բերցէ ի միտ,
Աստ բար ե կամոլթեան, սիրոյ շառաւիղ ի մաշեալ իմ սիրտ
70
Զառաջինն կաթեաց զբարերար նշոյլ իւր կենդանարար.
Աստ բարեկամիս[2] խորհուրդ մտերիմ.
Խաւարին մտացս նախ լոյս ընծայեցին։
