Էջ:Խաչատուր Աբովյան, Երկերի լիակատար ժողովածու, հատոր 1 (Khachatur Abovyan, Collective works, volume 1).djvu/85

Ձեռս արկեալ նորա հնչեն միաձայն
Երկինք և երկիր ներդաշնակաբար
«Սէր է որ պահէ զարարածս համայն
Սիրոյ թագուհւոյն, փառք, պատիւ յամայն».

Յայս ձայն խնդալից մարմինք երկնային
Դարձ առեալ կրկին անցնիւր յիւր շրջան
Տարածեալ բազկալ շրջեն, բոլորին
40 Դրկեալ կաթոգին զլոյսն յավիտենական:

Իսկ բացեալ իմ զաչս զքեզ գտի միայն
Զքեզ գոյացութիւն յերկնից նուիրեալ.
Որ նազուք ձեռօք զիմ ցաւոց դարման
ՏածԷր ասելով «լինել ինձ ժուժկալ».

Այո՛ դու էիր հոգւոյս խնդութիւն
Որոյ տեսութեան սպասէր աշխարհ
Որոյ երևոյթ զբոլոր բնութիւն
Փոխադրեաց ի լոյս սիրոյ մշտավառ։

Յաստեղաց վեր աչ ի գոգս հ այրեն ի
50 Խնդրեցիք զքեզ ի բոլոր իմ կեան.
Մեռցի՛ ինձ այժմէն աշխարհ ցաւալի,
Որ զրկեաց զմեզ ի միմեանց յաւիտեան.