ա․ մկամ երկինքը քեզ պես հողեղեն տեսել, ստեղծե՞լ ա, որ քեզ խլում ա․ մկամ Հայոց ազգը քեզ պես որդի, քեզ պես ճրագ էլ ո՞ւնի, որ քեզ բերել ա հողը դնի, քեզանից ձեռք վերցնի, քո ջիվան ջանը գետնին, գերեզմանին պահ տա՝ էդ երկնքի նման լուսեղեն պատկերիդ մեռնիմ՝ Ա՛ղասի։ Լոռվա սարերը քեզ պահեցին, քեզ սիրեցին․ Անու խարաբեքը քեզ ղվաթ տվին, հարամուց ազատեցին․ բաս հենց վա՞թանն էր քոռացել, վա՞թանն էր խարաբ էլել, որ խորդ մոր պես՝ իրան գլուխը պրծացրեց, քեզ մահու տվեց, քե՜զ, որ հազար տարի անց կենա՝ էլ քեզ նման զավակ ո՛չ ունեցել ա, ո՛չ կունենա։ Հինգ տարի բոլոր՝ դո՛ւ էիր մեր դաշտերի, սարերի Աստվածը․ հազար գերի ու անճար՝ քո՛ ձեռիցը՝ իրանց կյանքը նորեն ստացան։ Բաս է՞նքան սիրտ էլա չունե՞ր քո աշխարքը, որ մեկ սհաթ էլա քեզ պահեր, քո արևը էդպես շուտով չթո՛ղար մեր մտնի։ Աչքերս Հասան-խանը հանիլ տվեց, ոտ ու ձեռ նրան ղուրբան էլան՝ Ա՛ղասի ջան, երկինք ու երկիր ինձ համար հավիտյան խավարեցան, ջան ու զորություն վաղուց ինձանից ձեռք վերցրին, արեգակ ու լուսին վաղուց ինձ համար մեր մտան․ ծնող, ազգական դեռ չե՛մ տեսել, որ սիրտս չէրվեր, բայց էլած շունչս էլ քեզ համար էի պահում․ քառացած անկաջներս քո՛ ձենին էին հասրաթ մնացել, խավարած սիրտս՝ քո՛ անունովն էր պայծառանում, մխիթարվում, քո անուշ ձենին էի մնում՝ որ մեկ լսեմ, հետո հոգիս տամ․ քո լուսեղեն պատկերին էի կարոտ՝ որ մեկ գայիր՝ էն խավար զնդանին լիս տայիր, որտեղ ինձ պտի դնեին, էն սա՛ռը գերեզմանին շունչ տայիր, որ ինձ պտի ծածկեր, էն տեսնող, լսողին էրեիր, որ իմանային՝ թե դո՛ւ՝ դո՛ւ ես ինձ վրա սուք անում՝ քո արևին մատաղ, հմիկ ա՜խ՝ ի՞նչ կըլի երկնքիցը մեկ կրակ ընկնի գլխիս՝ ինձ էրի, փոթոթի, կամ երկիրը պատռվի, ինձ նեքսև տանի․ ա՜խ՝ ե՞ս պետք է քո սուքն անեմ, որ աչք էլ չունիմ, ե՞ս պետք է քո վրեդ գամ, որ չեմ էլ տեսնում,[1] հո՞ղը պտի ըլի քո գերեզմանը, թե սիրտս, մարդիկ են մենակ վրեդ լալի՞ս, թե սար ու ձոր էլ, գիշե՞ր ա, որ քեզ թաղում են, թե ցերեկ․ արեգա՞կն ա աչքը բռնել, խավարել, թե լուսինը․ հրեշտա՞կք են քեզ շրջապատել, քեզ ողբում, թե մարդիկ․ երկընքումն եմ քեզ հետ, թե երկրումս՝ էդ սիրուն ջանիդ մեռնիմ՝ Ա՛ղասի»։
«Հերն ու մերդ առաջիս կանգնել՝ խնդում են, հրճվում են, քեզ կանչում, թագ ու պսակ, լիս ու ծաղիկ քեզ վրա են վեր գալիս, քեզ պեաք է զարդարեն, թագավոր ու նահատակ[2] քո առաջն են եկել, բոլորը տեսնում եմ, բոլորի միջումը դո՛ւ ես արեգակի պես փայլում, բաս էս ի՞նչ տխուր ձեն ա, որ անկաջս ա ընկնում, բաս էս ի՞նչ կոծ, կսկիծ ա, որ վեր ա ըլում, բաս ո՞ւր ա Նազլուդ, ո՞ւր քո ջիվան երեխեքդ, որ թողել՝ գնում ես, չե՛ս հարցնում․ բաս էս ի՞նչ քարեր են, որ չոքած տեղս՝ ծնկերս ջարդում, մաշում են․ չէ՛, վա՜յ իմ գլխիս, արևիս, դո՛ւ ես երկնքումը, ե՛ս, ե՛ս ողորմելիս միայն երկրումը, էս փուչ աշխարքումը, էս խավա՛ր տարտարոսումը, էս փշալից ձորումը, ե՛ս առանց քեզ, Մոսին ու ոչ Աղա սին, մարմինն, ու ո՛չ հոգին, լաշը դարդակ, բայց ո՞ւր հրեշտակն։ Քե՛զ հետ կյանք
