ի ցաւս, վարանիմ ի ծուփս, հառաչեմ լալով, հայցեմ ողբալով՝ ա՛ռ զիմ արտասուս, տո՛ւր ինձ սփոփ, յոյս։— Քանի՞ցս, քանի՞ցս կանգնեալ ի վերայ ահեղատեսիլ քոց քարաժայռից, խայտալով ի ծաղկանկար ծոց քո երփներանգ, հրաշագեղ, — մինչ տղայն էի, խնդայի, խաղայի, ցնծայի՝ զմայլեալ, յապշեալ, մերթ՝ ևս զարհուրեալ, սասանեալ յահեղ — գեղեցիկ դէմս քո զայրագին ահիւ, սարսափմամբ կամ ի գիրկս ծնողաց վազէի, կամ խնդալից ցնծութեամբ յալիս քո կայտռէի,− թանձր հառաչք այժմ և թախիծք հոգետանջք՝ կուտակեալք ի մրրկայոյզ վարանեալ սրտէս՝ առ Քե՛զ ամբառնան, առ Քե՛զ գոչեն, ի Քե՛զ մեռանին, ի Քե՛զ կարկամին։
Զանգի՛, Երա՛սխ, Հրազդա՛ն, Արա՛զ՝ կաթնածին ստինք իմոյ սիրելւոյ մօր և ծնողի գորովագութ՝ մեծինն Հայաստանի։ Ո՞ւր ձեր անուն տիեզերասաստ, ո՞ւր ոսկեղէն այն դարք, ո՞ւր դիւցազանց բոյլք, հսկայից կաճառք, աթոռանիստք հզորք, քաղաքք ամբարտակք, բրգունք, ապարանք, կրկէսք երկնահրոսք, տաճարք պանծալիք, շէնք զուարճալիք, որք զձեօքն պնդագոյն զոդիւ, ամուր բազկօք, քնքուշ սրտիվ, խանդակաթ սիրով, շնորհաժպիտ դիմօք պատեալ, պաշարեալ խանդաղատէինն, փարեինն, ողջագուրեինն, փաղաքշէինն և գիրկս արկեալ զանուշահամ երկնատիպ ձեր լանջօք՝ համբուրէինն զնոսա ի համբոյր սրբութեան, ի նշան սիրոյ մշտական, ի ջերմեռանդն ուխտ մտերմութեան, հարազատութեան։
Զանգի՛ իմ, Երասխ, Մասի՛ս, Ալագեազ,
Դեռ կանգնիք անմռունչ,
դեռ հայիք անշշունչ։
Գնայք միամիտ, մեր աստ ի հովիտ
Սպառնայք ամպոց, խիզախէք ձորոց,
Վարսագեղ ալեօք, կատաղի դիմօք․
Ոմն ձիւնափայլ, ոմն արծաթափայլ,
Ոմն ի փողփողիւն, ոմն, ի փրփրիւն.
Ոմն վանէ զերկին, ոմն ճնշէ զգետին,
Ոմն ի ձիւնեայ պսակ ոմն ի ծաղկանց թագ՝
Յարշալուսոյն տես, լուսնին ի դէմս[1] հեզ․
Ողջունէք միմեանց, համբոյր տայք շրթանց
Ձեր սուրբ ստորոտաց խնկածին դաշտաց
Հայկազանց վայրեաց սուրբ անդաստանց։
Երկիր աւերակ, դաշտք մեր անբնակ,
Անսիրտք, անողորմք՝ հի՞մ եղէք վկայք
Կորստեան ազգի[2] անկման աշխարհի,
Չքնաղ քաղաքաց, հզօր իշխանաց,
Որոց զարմ և ճիռ ի ձեռս թշնամեաց
Ի բանդ, դառն յոճիր՝ անօրէն ազգաց,
Զոհ եղէն ի սուր, մտին ի բոց, հուր․
Թողին զմեզ ի սուք, յարեան արտասուք,
Վարեալ յայլ աշխարհ, զսուրբ Հայրենեաց վայր
