Խ. 11ԲՈՎ.ՅԱՆ խաշած հավեր, ձկներ շինել, հացի մեջ կոլոլել էին, Բաթին, թերթին, լոշին, բոքոնին հո՝ /,չ թիվ կար, ոչ համար։ Խունկն ,,, մոմը, գանձանակը վա֊ ԴոլՑ ԷՒն առեԼ> Հազիր արել, մատաղացու աչառի՝ միսն էկել, անկաքները կոխել էր, էնքան իր քեֆին թողել էին՝ որ կանաչ խոտումը ման դա,չա– դանս,։ Ով մեկ ղինքս ու զարդ ուներ, էսպես օրվա համար էր պահումի որ Քցի, գա, իր գլուխը աշխարքին, ալամին ցույց աա, Ովնոր շոր Տոլ֊ ներ, կարիլ էր աալիս, ով ձիու ոախա, յա լավ ասպար չուներ, յա բազա֊ րիցն էր առնում, յա փոխ ուղում, Ջահել հարսն՝, աղչիկ հո*՝ ամսով աո ահ՝ հարիր անգամ գլխըները շինել, աչքըները գեղ ղրել, հայշու առաջին հա֊ գար անգամ կուչ ու ձիգ աբել, էլ եդ չհավանել, էլ ևդ քանդել, նեղացեշ, էլ ևդ նորեն շինել, իրանց պաակեբին, գյովգին, շորերին մաիկ արել, իրար թագուն շհանց ավել ու մաքներոլմը հագար մեկ բան անց էին կացրել, թե ո ր սարի ետևից, որ չՈլի ռ՛ակից իրանց սիրած ուզածը պտեր էն օրը լիս ընկնիլ, որ երաղոլմը էնքան նրանց տանջել էր, առաջներին ջիրիդ խաղաք, իրանց յա խնձորռվ, յա վարգով խփել, որ իրանց մուրազը մի կատարվեր, Ղուշ էր գլխընևրովը թռել, նրանք նրա համար էին ախ քա֊ շել, հով էր երեսներին դիպել, հենց իմացել էին, իրանց սիրածի շունչն ա. ծաղկի հոտ էին առել, յա վարդ ծոցըները դրել, հենց դիտացեչ էին՝ նրմ, հոտն են առնում, նրա ձեռը ծոցըները դնում, նրան երեսներին կրպ– ցընոլմ, էնպես էր սիրտըները թափ տալիս։ Հինգշաբթի առավոտը ով Ջրենդեհ մտներ՝ հենց կիմանար, թե դաշտ ու ձոր թև են առել, ուզում են, որ թռչին։ Սպիտակ լաչակի ու կարմիր, աւ ՔողՒ 1ոՂՔԸ յեկ գհից էր արեգակի ու հովի հետ խաղում, թուր ու թվանքի, յարաղ ասպաբինը՝ մյուս կողմից լսի հետ պեծին տաշիս, փայլում, գաբ ու զուռնա, սաղ, քյամանչա քարերին էլ հոգի էին տալիս, վեր կաց֊ նոլմ, Ջահել աղերքը քյահլան ձիանոնց վրա՝ ուզում էին իրար կտրա֊ աևն, էնքան էին դռների, չոլի ե րկենոլթ յոլն ր չափել, ձիանոնց հոգին առել, որ հարսն օղլուշաղ էլ մ ի շուտով դուս գա, մի ճամփա ընկնին, մի իրանց մուրազն առնին՝ իրանց հունարը ջ,սհել աղչկերանցը շհանց տան, նրանց սրտին մի դիր գան ու հետո գնան Եաղկեփսնքտ; որ իրանց ոլխ֊ տըն անեն, փուպհփւշփ տոնը էնտեղ կատարեն*)։ Ով Հա յաս տան ու սուրբ աշխարի մեծությունը, նրա դրախտանմ ան դաշտերի հոտն ու համը, էն ծաղկափթիթ ձորերը, էն անմահական աղ֊ բըրների ջուրը, ու Հայոց անմեղ ազգի հարուստը, ուրախությունը, խա¬ ղը, բարեպաշտությանն ու աստված ա ս իր ութ յունր կամենում էր տեսնի, նրա գառը որդոց ազիզ երեսին նայի, մուրազն առնի, էս տեգ պետք է գար, Ծաղկեվանքի ծերին պտի կանգներ, որ իմանա՝ թե էս երկնանման բարձրությունից էին Հայք իրանց աշխարին մտիկ տալիս, Մասսա, Ալագյաղի վրա խնդում, Նոյան տապանը*), Լուսավորչոլ կանթեղը* 5 *), սուրբ Գեղարգավ անքն1՝), էջմիածին ու Խոր ՛Լիր ար7) միտքըները բերում, 1 1աՂէէ 4>) 5 |2– բաթով>
- 1/“1
հ 1
