Տեսիլս սոսկալի եղբայր իմ տեսեալ
և նա ընդ նմա անկեալ սուզանի։
Աստ քաղցը ամուսին որդին հարազատ
30
ի սիրոյ ստիպեալ՝ զոհեն միմեանց զկեանս,
այլ զիս տառապեալ թողին և աղքատ,
Ի դառն աշխարհի աստ անօգնական։
Հատեալ է իմ քուն, վերջացեալ հանգիստ,
ի տանկ որբոց, ուր եսն սնանիմ.
Դիմեմ աստ ի գետն, լամ աստ զօր իմ միշտ
այլ դարման ցաւոցս չուրԷք գտանեմ։
Աստ սիրտ մեծատանն եղեալ վշտահար
տայ նմա զձեռն, գրկէ գնա ջերմին։
Քո Հայր ես եղէց. մի լար անմխիթար,
40
և դու. լիզիս ինձ դուստր թանկագին։
Ա՞խ քո դէմք մաքուր, սիրտ հրեշտակային
գրաւեսցեն զիմ սէր միշտ և յաւիտեան։
Ասաց և սրբէ զարտօսր խղճալւոյն
և առնէ գնա որդեգիր ինքեան։
ՄԻԵՎՆՈՒՅՆ ՄԻՏՔ ԱՇԽԱՐՀԱԲԱՌ
Օրըն մթնել էր սկսավ հանկարծ
երկինրն սևանալ և փայլատակիր
Մարդիկ և թռչունք թմպրած սասանած
փախչեին ի տուն, կամեին թագչիլ։
Ամպն գոռայր, շառաչեր. կայծակն փայլեր թոթափեր
Եվ բոլոր երկինրն թվեր կործանիլ.
Կատաղի քամին մտյալ ձորամեջն,
Կամեր խորտակել լյառըն և անտառ։
Սարսափ, արհավիր տիրեր ամեն տեղ,
10
երևեր թե սուգ էր պատեք աշխարհ։
Ծառք սասանին, ճռնչան, վեմք հեծեծեն, դղրդան.
Եվ բոլոր բնությունն սպառնա չարաչար։
Ձիավոր մի անդ ճամբեն մոլորած,
Մտանե ի ձորն՝ որ անձն պահպանի.
Հազիվ նա կարաց մեկ քարափի ցած
կուչ գալ՝ որ իր գլուխն փորձանքից պահի։
Հանկարծ լսե ձայն լալո, աղետալի ի ձորո,
Եվ սիրտ օտարին կսկծա, մորմորի։
«Ա՛ռ տար ինձ քեզ հետ՝ գետ դու կատաղի,
20
առ ինձ, կորցրու, տար ինձ հետ ալյացդ.
Դու խլեցեր բոլոր իմ փառքն աշխարհի,
դու ինձ ղրկեցեր համենայն բարյաց։
Աշխարքն ինձ համար սուգ է և խավար.
իմ կյանքն ինձ համար դառն անտանելի.
