Էջ:Խաչատուր Աբովյան, Երկեր, հատոր 6.djvu/18

րոն Ադրկասին, բժշկին արքայական պալատին և պա<րոն> Բուշ։ Նոքա խնդան ի տեսանելն զի: Հարրանեն զվիճակէ իմմկ, երկար զրոյց իմ ընդ պար<ոն> Անդրկասին վասն աթոռոյն մերոյ. ցաիլն նորա։ Ի ձմեռան գնէ վասն ի կին նորա զշապկցուս, զգիւբայս. և աներ նորա գայ ընդ իս և դնէ փասն իմ զբրտաւոր վերնակոշիկս, ի նեղ լինելն կոշկին, ինքնին ջանայճ կորար եալ աղուրանել զիս։ Յիլլիէ օրիօրդ գեղեցիկ և մայր նորա ի ձմեռան բնակին առ նմա։ Ես այնպէս համարիմ, թէ մինչ ընդ Յիւլիէի խօսեցայց, խռկեն զիս նոքա ի տանկ, այլ ընդհակառակն, յետ այնորիկ համարձակ փարիլն իմ ընդ նմա։ Յես միշտ կամ ի կասկածանս, թէ այսօր կամ վաղիւն եղիցի վախճան իմ։ Ծննդեան երեկոյին այն ինչ եկեալ ի պարոն Հագենայ՝ մտանեմ ի տուն բար<հրաին>. ելանէ ընդ առաջ իմ համբուրէ զիս. <<բազում ամս այսպէս բախտաւոր տեսցուք զօրս զայս։ «Ես դտանեմ անդ զկին պա<ոն Մօրդենշտերնի. Հրճուանք մեր շուրջ զծառիւն. բարերար աէրն իմ պարգևէ ինձ զկամզօլացու մի մահուղեայ. <<ըստ սովորութեան մերոյ կամելով զայս ձեզ ընծայել, ո՛չ կամեցայ, զի դուք դիտեցեք զայսմանէ, վասն և ո՛չ ետու կտրել, այլ զկարելավարձն ես հատուր ցից»։ Վիլհելմ ստանա ի մօրէ իւրմք զռօք մի ի պարգև. ամենեքեան ստանան ի միմեանր զպարդևո։ Ես հայտնեմ զանյոյս լինելն իմ բարեր <արիս>, այլ նա յուսադրէ զիս։ Յայսմ երեկոյէ սկսեալ փոքր ինչ հանդարտիմ ես։ Յաւուր ծննդեան կնոջ պարոն Հագենի դայ պարոն պր<օֆեսոր>Պարր<օտ> առնա, երեխայք նորա անկանին զպարանոցաւ նորա. խաղան ոմն ընդ նշանի նորա, որ ի պարանոցս, ոմն ընդ կոճակար նորա, այլ նա քաղրրութեամբ տանի զայս, խաղա ընդ նոսա իբրև զմանուկ մի։ Տուր ինձ զնշանս զա ասէ Կարլն, «զայս պարտ է աշխատութեամբ ստանալ» և այլն։ Յաւուր միում ի լինել երկուց եղբարց ի ճաշ առ բարեր<արին>. նա խաղայ ընդ փոքր եղբօր նորա ղխաղս ինչ, որ զմանր կտոր փայտս պարտ է կարդալ դնել ի տեղիս և հանել այնպկս զի մինն մնասրկ։ Այն ինչ դանդատէի վասն պարոն Ասմուսին <<դուք պարտիք ուսանիլ ասէ։ Եզզամենար առնելն իմ առ պարոն Վսյլտէրի և պարոն Գրասի, ես դողամ յահէ, չգիտելով ղինա առնելն, այլ նոքա այնպիսի դիտութեամբ և քաղրրութեամբ հարցանեն, մինչև զարմանալ ինձ։