ստորակետով, որը հանդես է գալիս նախադաս և վերջադաս գործածված ձայնարկությունների կիռարության ժամանակ: Իսկ երբ այդ դադարը չկա, պարզ է, որ ձայնարկություններից հետո ստորակետ չի դրվում:
Այսպիսին են գերազանցապես կոչական ձայնարկույունները: Օրինակ՝
1. Ա՛յ մարդ, վերացրու այս գիրքը և տար գրադարան:
2. «Տո դե ճակատի գիր ա, էլի» (Հ. Թումանյան):
3. է՛յ ագահ մարդ, է՛յ անգոհ մարդ,
Միտքդ երկար, կյանքդ կարճ...(Հ Թումանյան):
4. Ո՜վ դու բարեկամ, ինչու՞ չես խոսում:
Կոչական ձայնարկությունները կարող են գործածվել նաև հնչերանգային դադարով նախադասության անդամներից անջատվել ստորակետով: Օրինակ՝
1. Հե՜յ, դադարեցրու աշխատանքդ և արի ինձ մոտ:
2. է՜յ, ի՞նչ ես անում այստեղ:
3. Ինչու՞ ես պղտորում ջուրը, տո՛:
4. էյ-հե՜յ, լսեցեք, իմ քաջ զինվորներ:
Այստեղ նշված ձայնարկությունները կարծես ձեռք են բերել կոչականների արժեք և կետադրվել այնպես, ինչպես սովորական կոչականները:
Նշեք և այն, որ կոչական ձայնարկությունները կարող են ձևավորել յուրահատուկ բառ-նախադասություններ: Օրինակ՝
— Ջու՜, ջու՜, ջու՜, ջու՜...
— Փի՛շտ, փի՛շտ, սատկես դու:
— Փիսի՜, փիսի՜, փիսի՜:
— Ծիպո՛, ծիպո՛, ծիպո՛, ծիպո՜...
Իսկ ինչ վերաբերվում է բնաձայնական ձայնարկություններին, ապա պետք է ասել, որ դրանք խոսքում մի յուրահատուկ բացահայտիչներ են դառնում միայնակ՝ իբրև յուրահատուկ նախադասություններ: Այսպես.
1. Մեկ էլ լսվեց մի ձայն՝ շրը՛խկ և տապալվեց կաղնին:
2. Մի անորոշ ձայն էր լսվում՝ կա՛կղա՛, կա՛կաղ՛. հասկերի մեջ կաքավն էր երգում:
3. Ձորում խոխոջում էր առվակը՝ քը՜չ-քը՜չ, քը՜չ-քը՜չ…
4. — Սը՜սս, ս՜սս, երեխանե՛ր:
