օրինակներով՝
1. Գագարին (ու՞մ) սխրանք (ի՞նչը) չի մոռանա մարդկությունը:
2. Արև (ինչի՞) ճառագայթները (ինչե՞րը) ողոողողեցին սենյակը:
3.Նրա սխրանքը չի մոռանա մարդկություն:
4.Ինչի՞ ճառագտայթներըողողեցինսենյակը:
5.Երգողի ձայնը կախարդեց ունկնդիրներերի :
Հատկացուցիչը, ասում է ուսուցիչը, ճիշտ է ցույց է տալիս պատկանելություն, բայց վերջինս չպիտի ընդունել նեղ իմաստով զուտ մեքենայորեն, տառացիորեն: Սա ապացուցում է զուգադրական որոշակի օրինակներով՝
1. Արտակի գրիչը վերցրել է Արամը:
2. Ծառերի ճյուղերը տարածվել են աջ և ձախ:
3.Հարցեր են տրվում հատկացուցիչներին. ու՞մ գրիչ (Արտակի), ինչերի՞ ճյուղերը (ծառերի):
Այո՛, աշակերտներն իրենք «են հիշում», որ այդ նախադասություններում հատկացուցիչները իրո՛ք որ պատկանելություն են են ցույց տալիս. գրիչը պատկանում է Արտակին, ճյուղերը՝ ծառերին. բերվում են ուրիշի օրինակներ: Այնուհետև գրատախտակին գրվում են՝
1.Հրայրի մայրը ուսուցչուհի է,
2.Հասմիկի քույր սովորում է ութերորդ դասարանում:
հատկացուցիչ-հատկացիալներին հարցեր տալուց հետո էլ պարզվում է, որ մայրը և քույրը բառերը (նախ. անդամները)
