Էջ:Կաղանդչէք առ մանկտին.pdf/11

— 9 —

Ձայն մի՛ հաներ բարեկամ,
Ամենեւին մի՛ խօսիր,
Անունս այ տաս մէկ անգամ,
Գիտնակ որ զիս մեռցուցիր։

Տղայք սկսան իրարու երես նայելով անձայն մտածել 10 վայրկեանի չափ, մայրը, տիրած այս լռութենէն գոհ մնացած՝ ըսաւ. ահա հանելուկը լուծվեցաւ։

—Ի՞նչպէս, գոչեցին հետաքրքիրք միաձայն,

—Վասնզի լուռ կեցաք, եւ հանելուկին լուծումը ԼՌՈՒԹԻՒՆՆ էր։

—Ըսել է որ, հայրիկ, ամենուս ալ մէկ մէկ պատկեր պիտի տաս, քանի որ ամենքս ալ լռեցինք,

—Ո՛չ, մէկ պատկեր պիտի տամ. եւ այն ալ մինչեւ վերջ լռութիւնը չի խանգարողին։

—Ուրեմն ես այս վայկեանէս չեմ խօսիր,

—Ես ալ։

—Բերանս չպիտի բանամ.

—Պարգեւը ընդունելու համար ես ոչ