Այս էջը սրբագրված չէ
ունեցան, հայ դիմավորողներ, հայերենի հողին վրա։ Ամենին շատ հուզվող Անուշավանն էր։ Ինք ծնած էր այս հողերուն վրա։ Ողջագորվեցանք․ կարծես հիսուն տարիե ի վեր չէինք տեսած զիրար։ Այդ էր իմաս տը այս ողջագուրամին։ Լռուան իր պաշտոնին վրա է․ անդադար կնկարե։ Անուշը։ - Ո՞ւր է Վանը, ո՞ր կողմն է, օդանավեն տեսանք, Աղթամարն ալ տեսանք, քալացեք շուտ, ա՜խ, ա՜խ, դուք չեք հասկնար, դուք չեք հասկնար ․․․
— Հիմա, Հիմա, Անուշավան, քու հիսուն տարվան կարոտդ կառնես,հիմա․ կեցիր, ընկերս է
