փափախը ձեռին, նրա խարտյաշ մազերը թափված են լայն ճակատի վրա։ Հազիվ կարողանում եմ լսել և հասկանալ մի քանի բառ անկցի՜ և այլն։ Վրա են հասնում բռնակալության հավատարիմ ոստիկանները, պաշարում են Ֆուադ բեյին, հրում, կապում ձեռքերը, քշում տանում։
Բազմությունը, ահաբեկված, զարհուրած, ցրվում է։
Իջնում է նորից լռությունը՝ ծա՜նր, ծա՜նր։
Դառնում եմ տուն։ Բոլոր լուսամուտների վարագույրները քաշված են։
Ներս եմ մտնում։
Ո՛չ ոք չի խոսում։
Փաթաթվում եմ մորս։
Նա լու՜ռ շոյում է գլուխս։
Խեղդում է ինձ այդ լռությունը։
Ուզում եմ ճչալ, բայց շղթայված եմ լռությամբ։ Ամբողջ քաղաքը դարձել է մի գերեզման։
Սրտիս մեջ երբեմն լսվում է թնդյուն, խուլ արձագանքում և մարում։
Կտրված գլու՜խ․․․ Չէ՞ որ միայն ոչխարի գլուխն են կտրում։
Ո՞վ է կտրել այդ գլուխները։
— Ահմեդ Չավուշը, Ահմեդ Չավուշը․․․ — շշնջում են։
Ահմեդ Չավուշը դառնում է իմ աչքին այն առասպելական հրեշը, որի մասին շատ էի լսել, բայց երբեք չէի տեսել և չէի էլ կարող պատկերացնել։
Մի անձրևոտ գիշեր դաշունահար սպանվեց մեր դպրոցի տեսուչ Հակոբ Սիմոնյանն իր տան առաջը գտնված փշենու ծառի տակ։
Առավոտյան լուրը կայծակի պես տարածվեց — թուրքերը դաշույնի հարվածներով սպանել են Հակոբ Սիմոնյանին, թուրքե՜րը, շնե՜րը․․․
