Մայրս հուսահատվեց, որ կարող պիտի լիներ գտնելու այն տիպարը, որ գոյություն ուներ հորս մտապատկերում, բայց իրականության մեջ գոյություն չուներ։
— Ես աղջիկ չեմ ուզեր, արձան կուզիմ, ― հայտարարեց հայրս։
Անցավ մի ամիս ևս։ Մայրս այլևս այդ մասին չէր խոսում։
Մի օր հայրս թե՝
— Հը՞, Մարգրիտ, աղջիկ գտա՞ր։
— Դուն հրեշտակ կուզիս, աշխարքի մեջ հրեշտակ կա՞։
— Հա, հրեշտակ կուզիմ, բերանդ պագնիմ, աղեկ ըսիր, հրեշտակ կուզիմ։
— Հրեշտակ չիկա։
— Կա, — վճռական պատասխանեց հայրս, — հրեշտակ կա, հրեշտակն ըլ գտեր իմ։
― Վո՞վ,
— Գրիգոր աղային աղջիկը։
— Պզտիկ է։
— Թող ըլլի, դուն տասնիրեք տարեկան էիր ծոցս մտար,— պատասխանեց հայրս։
Մայրս լռեց, ամաչեց և ապա գտավ, որ ճիշտ էր ասում հայրս։
Ի վերջո մայրս հարցրեց․
— Կուտա՞ն։
Արդեն այստեղ վիրավորվեց հորս արիստոկրատիզմը։
— Ես ուզեմ, թող չիտան, — աղջիկը տասնիրեք, տղան՝ տասնութը, ինչո՞ւ չպիտի տան։
— Ասլանի պես ըլ տղա, — ավելացրեց մայրս։
Գրիգոր աղայի աղջիկը՝ Եղիսաբեթը, իսկապես գեղեցիկ էր, հորս մտապատկերում գոյություն ունեցող աղջիկն էր, նա նման էր Միլոսյան Վեներային, ավելացրած նրա վարդագույն մարմինը և կոկորդի վրա մի սև խալ, թռչկոտուն և կարկաչուն մի աղջիկ, որի մասին երբ մայրս հայտնել էր Հակոբին, Հակոբը ժպտացել և փաթաթվել էր մորս։
Մի երեկո հայրս և մայրս գնացին Գրիգոր աղայի մոտ և երկար֊բարակ ուրիշ խնդիրն երի մասին խոսելուց հետո՝ խոսք էին բաց արել Եղիսաբեթի մասին։
