Եվ պատահեց, որ մի տարի ևս չերևաց արագիլը։
Մայրս գնալով տխրեց։
— Մահը տի գա, — ասում էր և խորը թախծում։
Տան բոլոր անդամներին նայում էր գորովանքով, միգուցե ամեն մեկին նայելիս՝ մտածում էր, որ նրան կարող է գալ մահը։
Ուզում էինք վւարատել նրա կասկածը։
— Բոշ բանի մի հավատար, մայրիկ։
— Տարին չի թամամած՝ մահը տի գա, — հայտարարում էր նա խորագույն հավատով։
Եվ տարին չվերջացած՝ մահը եկավ, և մահվան հետ միասին, ձեռք֊ձեռքի տված, ճանապարհ ընկավ հայրս, մեկնեց և է՛լ չվերադարձավ։
Մայրս լաց էր լինում և ասում․
— Ես գիտեի, լագլագը չեկավ․․․
Արևածագից մինչև արևամար մեր ընդարձակ ագարակում աշխատում էին մշակները։
Ամառ և ձմեռ մեզ համար ժամանակն ու ժամացույցն ունեին իրենց խստագույն օրինաչափությունը, արևը երբ ուզում էր ծագել և երբ ուզում էր մարել, մենք զարթնում, նախաճաշում էին որոշ ժամին, աշխատանքի գնում, վերադառնում, ուտում և քնում որոշ ժամին, բայց մշակները դատապարտված էին արևի չար քմահաճույքին — նրանց հետ բոլոր պայմանները կապվում էին արևի օրենքի համաձայն՝ արևածագից մինչև արևմար։
Եվ արևը չար էր նրանց համար, և արևն այրում էր նրանց մարմինը։
Արևածագից մինչև արևմար նրանց բահերը զրնգում էին հողի մեջ, և երբ դուրս էին քաշում, փայլում էին արևի տակ ծովի գույնով։
Կեսօրին նստում էին «ճաշի» ագարակի ամենաթևավոր ծառի տակ, ուտում էին սոխ ու հաց, երբեմն մի խաշած գետնախնձոր
