Հարևան խանութպանն ավելի մոտեցավ։
Կյուրեղ աղայի դեմքը բոլորովին փոխվել էր, կարծես կիրով էին ծեփել, դողում էր ամբողջ մարմնով, և ատամները չխկչխկում էին։
— Աս ի՞նչ է, Կյուրեղ աղա, գոնը երեսեդ գացեր է,— ասաց հարևան խանութպանը։
— Մարմինս հլոս-հլոս ( փշուր-փշուր) կըլլի։
— Կնկանդ բան մի ըրեր ես…
— Ի՞նչ տ՚էնիմ, ջանըմ, շախայի (կատակ) վախըտ չէ։
— Շախա չեմ ըներ,— ծեծե՞լ-մեծե՞լ…
— Չէ՜, ջանըմ, ծեծելու գա՝ Հազարխանն ընծիս կը ծեծե․․․
Դողն ավելի սաստկացավ։ Ծնոտը գործում էր ընդհանուր մարմնի համակարգությունից անկախ։
Բավական լռությունից հետո Կյուրեղ աղան կմկմաց․
— Ըըընծիիիս տուուն տաարեեեք…
Հարևան խանութպանն անմիջապես ֆայտոն բերեց։
Տուն վերադառնալիս, ֆայտոնից նա տեսավ մի մարդ, որ կռացած, փայտը ձեռին, հազիվ ոտները քաշ էր տալիս իր ետևից։
«Աստված խզմիշ (կատաղել, բարկանալ) է եղեր,— ասաց Կյուրեղ աղան իր մտքում,— քանի տարի էր չէի տեսեր ադ փեզեվենկը…»։ Կռացած մարդն այն մարդն էր, որից Կյուրեղ աղան փող էր յուրացրել, և մարդը, չկարողանալով հաստատել, կաթված էր ստացել. Կյուրեղ աղան կարծում էր, որ մարդը դեռ անկողնումն էր։ Իսկապես խեղճ մարդն առաջին անգամն էր, որ դուրս էր եկել անկողնից և հանդիպեց Կյուրեղ աղային։
Հասավ տուն։
Հարևան խանութպանը և կառապանը գրեթե շալակելով նրան վեր տարան։
Երբ Հազարխան խաթունը տեսավ, որ ամուսնուն շալակելով ներս են բերում, բացականչեց.
— Վա՜յ, քոռանամ, Հաջի՛ Քորո, աստված ձայնդ լսեց․․․
Կյուրեղ աղային հասցրին սենյակ։
— Հազարխա՛ն, յաթաղս (անկողին) բաց, արաղ բեր,— դողդողացրեց Կյուրեղ աղան։