Մինչև Հազարխան խաթունը վեր բարձրացավ, գրեթե չճանաչեց ամուսնուն, բոլորովին այլակերպվել էր։
— Պատա՜նք…թաղո՜ւմ…,— կրկնում էր Կյուրեղ աղան անընդհատ և չխկչխկացնում ատամները։
— Էս ի՜նչ բան էր եկավ մեր գլխուն, Տե՛ր Աստված…,— կրկնում էր Հազարխան խաթունը։
— Պատա՜նք…թաղո՜ւմ… անկջովդ լսեցիր, չէ՞։
Հազարխան խաթունը չպատասխանեց, որովհետև նա տարված էր իր ամուսնու կերպարանքով, երեսի գույնը ամեն րոպե փոխվում էր, աչքերն ավելի փաթլախցան (ուռչել) և դուրս ընկան, կոպերի կարմիրը բացվեց։
— Բա՜, ի՞նչ կրլլիս, հեքիմ բերիմ։
— Հեքիմի բան չէ, տի սատկիմ։
Մի պահ ապշահար երևույթից հետո՝ Կյուրեղ աղան ուժեղ ցնցվեց, աչքերը հառեց մի կետի և սկսեց անթարթ նայել։ Նրա աչքերում գնալով խորանում էր ահը։
— Ի՞նչ կը տեսնաս, վո՞վ կը տեսնաս,— հարցրեց Հազարխան խաթունը։
— Էն եթիմն ի՞նչ գործ ունի հոս։
— Ո՞ր եթիմը։
— Աբգարին եթիմը։
— Աբգարի՞ն։
— Չե՞ս տեսնար, դեմս տնկվեր է։ Ծո, ի՞նչ կուզես։
Լռություն։
Սարսափ։
Կյուրեղ աղան, ահաբեկված աչքերով և կափկափող ծնոտով, կրկնեց.
— Ծո՛, ի՞նչ կուզես, ըսե՛, տամ՝ խալըսիմ։
— Կերևա էն ութը ոսկին կուզե,— հիշեցրեց Հազարխան խաթունը։
— Հա՜, միտքս ընկավ, ղրկե՛, աղջի՛, թող ըսե՝ ես քեզ մեղա՜…
— Էն վախտը ըսի քի՝ եթիմին փարան մ՚ուտեր։
— Կերա՜, զիբիլ ուտեի, կերա՜,— բղավեց Կյուրեղ աղան և խփեց ծնկներին։
Քիչ անց՝ Կյուրեղ աղան, էլի ցնցվելով, սարսափած աչքերն ուղղեց մի կետի։
