Էջ:Կոմիտաս ֊ բանաստեղծություններ.djvu/47

Այս էջը հաստատված է

ԱՌԱՋ


Այսօր, նորեն, դեմքիդ վրա գիշեր է կաթել,
Շանթ ու կայծակ ճայթելեն.
Սրտիդ խորեն արյուն կեռա՝ ամպեր են պատել,
Հուր ու փայլակ սայթելեն։

Սրտով բարի,
Հոգիդ արի՜,
Որ քու նավը
Չըշվարի:

Կյանքի կռիվ՝ ճիշտ դատելով՝
Կանաչ, խռիվ միշտ զատելով։

Դեպի առա՛ջ.
Հեռի՛ հառաչ։