այսինքն միայն ե՛ս չէի ուղեր, ե՛ս չուզեցի կոլ ընել, ծօ, անաստուածներ, չէ՞ որ ամենէն առաջ ե՛ս կ՚ուզէի ընել այդ կոլը, չէ՞ որ անունովս պիտի նշանակուէր այդ կոլը:
Այսինքն, այսքան վայրենի ժողովուռդ…
ժամերով կրնաք ծափահարել, եւ շարունակ ցեխի մէջ կրնաք կոխել նոյն ձեր սիրած մարդը: Այսինքն փորձանք է ձեզի հետ գործ ունենալ:
Առաւ քալեց:
Նոր վէճ մը սկսաւ այս անգամ Ժողովուրդին մէջ:
Այդ վէճին անունը թեր ու դէմ էր:
ՓԻԼԻՍՈԱՅՈՒԹՅՈՒՆ
—Համեստութիւնը դաշտավայր է, բերրի, ծաղկաշատ, պտղառատ:
Հպարտութիւնը լեռնապատ է, արծուի կտուց, որ վէրէն կը դիտէ համեստութիւնը եւ ատեն-ատեն կ՚ուզէ կտցահարել զայն:
Խելա՛ր հպարտութիւն, չեմ ըսեր թէ գանձեր չունիս, ունի՛ս, բայց այդ գանձերդ դէպի դաշտ կը հոսին որպէս աղբիւր, որպէս հող:
— Ուրեմն, դաշտին լեռն է պետք: Ձեր ըսածէն ելլելով դաշտը առանց լերան ալ առանց դաշտի չեն կրնար ապրիլ:
Ուրեմն եթէ չրլլայ ցաւը, չենք իմանար ուրախութեան արժէքը:
Ուրեմն, երբ բնութիւնը ամէն քայլափոխի լեցուն է հակասութիւններու, ու մենք ալ, մարդերս այս բնութեան արտայայտութիւններէն մէկը, բնական պիտի գտնենք կեանքն ու մահը, լեռն ու դաշտը, հպարտութիւնն ու համեստութիւնը:
— Հողեմ գլուխը հպարտութեան:
— Գնա՛ շարունակէ այդ կռիւը, առանց կռիւի, առանց կռիւի կեանք չկայ, բնութիւն ալ չկայ:
Քու կռիւդ ալ բնական է, քու «հողեմ»դ ալ գեղեցիկ:
ՄԱՅՐ ՈՒ ԱՂՋԻԿ
— Ազատուհի, ինչո՞ւ չամուսնացար:
— Յարմար մէկը չներկայացաւ: Մնացի մօրս հետ առանձին:
Ահա շուտով տաս տարի պիտի ընէ, որ մայրս գամուած կը մնայ
