— Մենք այսքան քնանալու իրաւունք չունէինք: Մեր ազգին գլխուն եկածները մեզ չատո՜նց պետք էր արթնցուցած ըլլային: Այս բացիկներն ալ գեղեցիկ են թէեւ, եկող Նոր Տարին շնորհաւորելու համար, բայց դարձեալ ինչ կրնան ընել մեր փրկութեան իմաստով. ըսէ, ի՚նչ կրնան ընել:
Հա՚, եթէ կ՚ուզես, եթե այնքան հաւնեցար այս հայկական բացիկները, ուր կայ մանրանկաչութիւն եւ հայրենիք, եկո՚ւր լաւ վաճառքը մը կազմակերպենք:
— Եղբայր, բոլորիդ միահամուռ կարծիքը այն է որ վաճառական չեմ կրնար ըլլալ ես: Այս առաջարկդ հակասության մեջ չէ՞ քիչ առաջ յայտնած կարծիքիդ հետ:
ՎԱՃԱՌԱԿԱՆԸ
— Քույրս, ցուցափեխկին առջեւէն հեռացիր:
Երկու օրիորդներ, մանկական զգեստերու վաճառատան մը առջեւ կեցած, թուղթի մը վրայ կ՚օրինակէին մանկական նոր հագուստներու տեսակները:
«Օրիորդներ» ըսի, գուցէ կը սխալէի: Թերեւս երիտասարդ մայրեր էին, քիչ մըն ալ տնտեսվար մայրեր, որոնք հագուստին օրինակը առնելով, իրենց տան մէջ, իրենց ձեռքերով, զաւակներուն համար կ՚ուզէին կարել սիրուն հագուստներ:
Բայց վաճառատան տէրը ըսաւ.
— Չհասկացա՞ք, անուշիկ քաղաքացիներ, չհասկացա՞ք որ ձեր ըրածը գողութիւն է: Մենք այս օրինակները ձեւելու, գծագրելու, կարելու համար դրամ դրած ենք: Իսկ դուք ձրի՜ կը վերցնէք-կ՚երթաք: Մի՚ նկարէք իմ օրինակներս. հասկանալի՞ է:
Գողութիւնը տեսակ-տեսակ կ՚ըլլայ, ձեր ըրածը ալ գողութիւն է: Բայց եթե կ՚ուզէք այս սիրուն հագուստնէրեն ունենալ, համեցէք, ձեզի համար մասնաւոր զեղչ ալ կընեմ. բայց բոլորովին ձրի՜...այդ չեղաւ:
«Օրիորդ»ները կարմրեցան ու հեռացան...իսկ վաճառականը մտածեց.
— Այս է մեր վիճակը: Կը կարծեն թէ ոսկի կը դիզեն: Մենք կ՚աշխատինք, ուրիշները կը գողանան: Հազիւ նորաձեւ հագուստ մը հնարած կ՚ըլլանք, երբ հրապարակը կ՚ողողուի հագուստներու
