ջրհեղեղ մը կը ստեղծուի: Իսկ մարդիկ, մանաւանդ Եւայի ցեղակիցները նորութիւն կ՚ուզեն: Գրասեղանիդ վրայ մինչեւ լոյս հակած պէտք է նոր ձեւեր ստեղծես, որպէսզի հացի պայքարին մէջ պատառ մըն ալ դու ունես:
ՆՈԻԱԳ
— Սա խանութը գոցեմ, գոցեմ, գոցե՜մ, կ՚ըսեմ, եւ նուիրուիմ արուեստին: Նուագեմ, նուագեմ, նուագե՜մ կ՚ըսեմ, ջութակս յոգնի, բայց ես չյոգնիմ:
Կիսամութ է խանութը: Սեղանը ծանրաբեռնուած է խառն ի խուռն իրեղէններով: Մոխրամանին մէջ շաբաթուան մը կճատներ (սիկաէթի մնացորդներ) կան, խանութին պատերը ժամանակին փոշին որպէս կնճիռ կը կրեն...
Երբ ներս մտայ, չլսեց ինք: Միայն խանութին խորէն տըրտմանոյշ եղանակ մը ծորէր ջութակին լարերէն:
Կեցայ, մտիկ ըրի տաս րոպԷ: Աղեղը ի վերջոյ գահավէժ ինկաւ լարերուն վրայէն:
—Հը, եղանակը շատ նման էր հայկական մեղեդիներու:
—Հա՜ դո՞ւն ես. ոչ, հայկական չէ: Այո, նման է: Դասական իտալական կտոր նըմ է:
Նստիր պատմեմ, նստիր պատմեմ:
—Հիւանդ մը տեսնեւ պիտի երթամ, տասը վայրկեան ունիմ:
—Իսկ ո՞վ է հրանտը:
—Գէվորքը, մեր ընկերը:
—Է՜ՙ լաւ, լաւ, կ՛երթաս, հինգ վարկյանէն կը պատմեմ:
Այս ամառ Հայաստան էի: Տասնչորս դար մնացի հոն, այսինքն տասնչորս երկվայրկեան, խումբին ղեկավարը ըսաւ թէ տասնչորս օր մնացինք:
Սայեաթ-Նովայի յուշարձանին մօտ կանգնած էի ու կը նայէի երթեվեկեին: Զոյգեր կ՚անցնէին: Ամէն ինչ հայկական էր: Ջուրը կը հոսէր հայերէն Սայեաթ-Նովայի յուշարձանին մեկ անկիւնէն, երիտասարդներ կ՚անցնէին հայերէնով սիրահարուած. սէրն ալ հայկական էր, կը հասկնա՜ս...