ԱՌՋԻ ՏՂԻ ՆԱՂԼԸ
Ժամանակով կար մի թաքավոր, էտ թաքավորին ուներ մի ախչիկ. էտ ախչկանից սավայի ըսկի բան չուներ։ Էտ ախչիկը օրեկան էթըմ էր իրանց բաղըմ ման գալու։
Օրերի մի օրը մի հատ առչ գալիս ա էտ ախչըկանը վերնըմ ա ու տանըմ։ Տանըմ ա, մի զաղի միչի պահըմ ա, շինըմ ա իրան կնիկ։
Անց ա կենըմ մի տարի։ Թաքավորի ախչիկը բերըմ ա մի հատ տղա։ Էտ տղի գոտկիցը վիրևը իսանի ա ըլըմ, իսկ ներքևը՝ առչի։
Մի վախտ անց ա կենըմ, էտ տղի լիզուն որ բացվըմ ա, մի օր իրա մորը հարցնըմ ա, ասըմ ա. — Ա՛յ ազի, մենք էս զաղըմը խի՞ ենք նստե։
Մերն ասըմ ա.— Տենը՞մ ես էս առչին, որ ըտե թեք ընկած ա, հրես սա ա մեզ բերե քցե էս զաղեն, որ սա չըլի, մենք ըստիան վեր կկենանք կէթանք, խի՞ ենք ըստե մնըմ։
Հենց էտ խոսքի վրա, էտ առչի տղեն վե կացավ մի եքա քար քցեց առչի գլխին, առչը ալբիալը տակին սատկեց։
Էտ էրեխեն ասեց. — Դե՛ վե կաց, էթանք։
Մերը վե կացավ, էրեխու կուռը բռնեց, գնաց էն տեղը, որդիան իրան առչը փախցրել էր։ Էտ քաղաքի լակոտները դրան որ տեհան, գնացին դուզ թաքավորի ամարաթը։
Ասեցին. Թաքավորն ապրած կենա, ձեր կորցրած ախչիկը հրե ձեր բաղըմը ման ա գալի։
