Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/138

Այս էջը հաստատված է

Թաքավորը դրան տենալու րաշտան ուրախացավ, ասեց.— Փա՜ռք ասսու, որ իմ կորուստը քթա։

Առչի տղի մոր ուրախութունն էլ զաթի չափ ու հեսաբ չուներ։ Եդո բերին դրանց թազադան օխտն օր, օխտը քշեր հարսանիք արին։

Դրանք հասան իրանց մուրազին, դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին:

Ըստե ասսանից իրեք խնձոր վեր ընկավ, մեկն՝ ասողին, մեկը՝ լսողին, մեկն էլ անգաջ դնողին։