— Ա՛յ սովդաքյար, հ՚առաչ հ՚արի, դու խի՞ «ա՜խ» քաշեցիր, ըտեղ ի՞նչ ա պատահել:
— Ես էլ, թաքավոր, բեռներս բարցած էթըմ ի, տեհա էտ ախչիկը արնի միչին մկրտված ընկած ա բալկոնի հ՚առաչ, ես էլ կնիկ չունեի, վե կալա էտ ախչիկը, դրի բամբակի մեչ, վե կալա տարա մի քաղաք: Գնացի դըբա Լոխմանը, Լոխմանն էկավ էտ ախչըկան լավացրուց: Օրերի մի օրը, դե մարթ ի՝ գնացի ախչկա չադիրը, ընենց մի բան ասեց, որ մնացի մոլորած: Հ՚էքսի օրը վե կացա, տեհա որ չադրի միչին ախչիկ չկա: Ես էլ ման եմ գալիս, տենեմ ես ի՜նչ ի արել դրան, որ նեղացավ գնաց։
— Է՛, բան ու ման է՞լավ ըսկի, — ասեց թաքավորը։
— Չէ՛, չէ՛, հոքիս վկա, չէ՛։
— Ժողովո՛ւրթ, հ՚իմացեք, որ էտ ախչիկը անարատ ա:
Կանչեց գյամչուն։ Գյամչին էկավ կաննեց։
— Գյամչի՛, դու խի՞ «ախ» քաշեցիր։
— Էտ ախչիկը ինձ պատահեց, թաքավոր, վե կալա գյամով բերի ղրաղը. Ինձ էլ մի շատ լավ ախչիկ ունեի հասած։ Ինձ՝ թե, «Դու գնա ախչիկդ բե իմ կուշտը, դու գնա տերտերի, որ գա պսակի մեզ»։ Գնացի ախչիկս բերի, դրի դրա կուշտը, ես գնացի տերտերին, տերտերը բերի տուն, ետ դառա, տեհա ո՛չ ախչիկ կա, ո՛չ գյամի։
— Որ նի մտաք գյամին, բան ու ման էլա՞վ։
— Չէ՛, թաքավոր, չէ՛:
— Դե՛ դու էլ ըտի կաննի:
Կանչեց Կայեն թաքավորին, ասեց. — Կայեն թաքավոր, դո՛՞ւ խի՞ «ա՜խ» քաշեցիր։
Ասեց. — Ա՛յ քու տունը շինվի, իմ եռեսունըութ ախչիկն ա տարել էտ տնաշենը, ես չման գամ, ո՛վ ման գա։
— Ղասա՛բ, — կանչեց թաքավորը, — կտրիր էս թաքավորի շլինքը. եռեսունըութ ախչկանով դու չէիր ռազի ըլնըմ, հըլա էրկուսն էլ իր ուզըմ։
Ղասաբը Կայենի շլինքը կտրեց, ջանդակը տարան քցեցին ասլան-ղափլանին:
Կանչեց հարամբաշուն։
— Հարամբաշի՛, դու խի՞ «ա՜խ» քաշեցիր։
— Էտ քառասուն ախչըկերքը ինձ ըռաստ էկան, մեզ հարփացրին,
