Տղեն ասեց. — Կիրակուրը անհաց տալ չեն մարթի, խի՞ չասիր՝ մեր տանից հաց բերեի։
Թաքավորը զարմացավ։
Վե կալավ թաքավորը էտ տղին, տարավ տուն, պատիվ տվուց։
Հ՚էքսի օրը էտ ամբարը լիքը լցրուց գարի, ցորեն, կորեկ, ասեց. — Քշերը ընչանք լիս իրեքը իրարից ջկիլ պըտես, ու դուռը շինեց՝ գնաց:
Դա մտածեց, մտածեց, մրչըմի ղունկը տվուց կրակին։ Անկարծ էն իմացավ, որ պատովը, պատըրհաններովը, փանջարովը, դռնովը մրչմները թափեցին նեքսև, ասեցին. — Թաքավորի Ոսկե քաքուլ տղա, ի՞նչ ես ուզըմ, ասա՛։
Ասեց. — Էս գարին, ցորենը, կորեկը հ՚իրարից ջկեցեք։
Ջկեցին էրկու սհաթվա մեչ, պրծան, կաննեցին ղրաղ։
Տղեն դուս էկավ, դաստախունը բաց արուց, մրչմների հըմար ռուզղա խնթրվեց, կերան, գնացին։ Հ՚ինքն էկավ նեքսև, քնեց ոչ էտ քշեր, վախեցավ թե մինը անկարծ կգա՝ մի բուռը ցորեն վե կունի, կքցի գարու վրին։
Հ՚առավոտը քշերով թաքավորը ջանլաթին վե կալած էկավ, որ դրա գլուխը կտրի։
Էկավ որ դուռը բաց անի, մննի նեքսև, տղեն թողուց ոչ. ասեց.— Քեզ աստվածավախ մարթ կունենաս, գնա բեր, թող տենի, բալքի մի բուռը վե կալար՝ քցեցիր մընի վրեն, ի՞նչ անեմ քեզ։
Թաքավորը կանչեց հ՚իրա աստվածավախ մարթիքը, էկան տեհան, որ ջոկել ա:
Ասեցին. — Տարա՜վ թաքավորի ախչիկը։
Էտ Օրն էլ տարավ թաքավորը էտ տղին, պատվեց։
Հ՚էքսի օրն ասեց. — Ւնձ սև ղուշ ունեմ, պըտես դու սիպտակ ղուշ բերես կռվացնենք։ Ւմը ախտի՝ քու գլուխդ կտրեմ, քունը ախտի՝ ախչիկս տամ։
Քշերով որ թաքավորի ղուշն էկավ, արևի հ՚առաչը փակեց. տղեն տալդալամիշ էլավ, ղշի բմբուլը տվուց կրակին, թաքավորի ղշի մի հատը մնաց ոչ, բմբլները նի ին ըլնըմ երկինքը, ջանդակները վեր թափըմ գետինը։
Ասեց. — Բոլ ա, քու ղշերը հեռացրու։
Տղեն երկուղիցը դաստախունը բաց չարուց, ղշերին խնթրեց,
