Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/267

Այս էջը սրբագրված է

— Բա՛ որ ասըմ ի, կվախենա՜ս։ Հ՚արի, բան չկա:

— Ի՞նչ մարթ եք, իսան օղլիք, — ասեց դևը։

— Էկել ենք քեզ ղոնաղ, — ասեց Ջեյրան-օղլին։

— Համեցե՛ք, ես սարերն եմ ման գալի իսանի, դուք ձեր ոտովն եք գալի. վաղուց ա իսանի միս չեմ կերել, կարոտել եմ։

— Կե՛ր, նոր պարծեցի, ախպե՛ր։

Գնացին, մտան էրը, տեհան մի չոլախ դև հրեսիկ կիրակուր ա խառնըմ՝ մի ահագին շերեփ ձեռին. հա՛ խառնըմ ա, հա հ՚աշկի պոչով թամաշ անըմ Ջեյրան-օղլուն։

Ասեց. — Մի տա՛ս էտ շերեփը, տենեմ կիրակուրը աղի ա թե ալանի։

Դևը բիլակին տաք շերեփովը տվուց, թե՝ քու բանը չի. Ջեյրան-օղլին վրա պրծավ, բիլակը հուփ տվուց, շերեփը ձեռիցն առավ։

— Ո՜ւֆ, ախպերտինք, էս իմ կուռը ջնջխեց, — ասեց դևը։

Ջեյրան-օղլին շերեփը լքցրուց ու կերավ, կերավ, կերավ. դևն ասեց.— Սաղ կերար, ախպե՛ր, մի քիչ էլ թող մեզ հըմար։

Էն մենձ դևը ասեց Ջեյրան-օղլուն. — Ըստի մի քար կա, ղոնաղ ախպեր, վե կենա՜ս էթանք ճամփից դնենք ղրաղ։

Գնացին քարի կուշտը, Ջեյրան-օղլին ասեց. — Դև ախպեր, մի վե՛ կալ տենենք ի՞նչ թավուր ա։

Դևն ասեց. — Մենք օխտն ախպերով կարըմ չենք վեր ունիլ. թոլ անելով ենք բերել սարիցը։

— Հլա՛ վե կալ, տենենք:

Կռացավ դևը, որ քարը վեր ունի, խառնվեց, ոնները դող ընկավ։

Ասեց. — Ղրա՛ղ կաց, էտ ի՞նչ ա, որ դրա հըմար դողում ես։ — Վե կալավ քարը, դրուց ընտեղ։

Դևը տեհավ, մազերը բիզ-բիզ էլան, էկավ ասեց. — Ախպերտի՜նք, յաման ա, յա սա Ջեյրան-օղլին ա, յա մի ջանավար ա. հարցնենք հլա տենենք։

— Ղոնաղ ախպեր, — ասեց, — հարցնիլը ամոթ չըլնի, դու հո Ջեյրան-օղլին չես։

— Ջեյրան-օղլին եմ, ախպե՛ր, դուք ի՜նչ գիտեք Ջեյրան-օղլուն։

— Քու էլած օրը սար ու ձոր գոռաց. «Ջեյրան-օղլին էլավ», իմ իրեք հարիր վաթսընըվեց տամարս իրար վրա թռան։ Որ դու