Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/324

«Մուրզա՛, էկել եմ քեզ տանելու»։ Կառնես Մուրզեն ու ետ կդառնաս։

Տղեն գնաց, ոնց որ զանքաչը ասել էր, ընենց էլ արեց՝ նի էլավ փռի վրեն, տափ կացավ։ Տեհավ լուսով փայլած օցի թաքավորը էկավ, տղեն շունչը ընենց իրեն քաշեց, որ կասես մեռած ըլեր։ Օցի թաքավորը հաց կերավ, գնաց էն մեկել օթախըմը քնեց։

Տղեն վեր էկավ, ասեց.— Մուրզա՛, ես սոված մեռա։

Մուրզեն դաստախունը բացեց, ասսու մի ֆոքին միչին։ Տղեն կերավ, պրծավ, ասեց.— Մուրզա, էկել եմ քեզ տանելու։

Ասեց.— Անաստվա՛ծ, դե շուտ կգայիր, ես էս անիրավի ձեռին մեռա։

Ասեց.— Մուրզա՛, ես գնացի:

Ասեց.— Ես քեզանից առաչ եմ։

Մի քիչ գնացին, տղեն ասեց.— Մուրզա, ըտե՞ղ ես։

Ասեց.- Ըստեղ եմ:

Մի քիչ էլ գնացին, էլի հարցրեց: Գնացին հասան ծովի ղրաղը, ասեց.— Մուրզա՛, մութն ա, մնանք ըստե՞ղ, թե ծովն անց կե նանք էն էրեսը։

Ասեց.— Ի՜նչ հարկավոր ա անց կենալը, ըստեղ մի ամարաթ կշինեմ, քշերը կմնանք ըստեղ։

Տղեն աչքերը բաց արեց, տեհավ ծովի ղրաղին մի ամարաթ կաննած։

Մի գյամչի ամեն ժամանակ գալիս էր ըտեղ իրա դյամին հա- նըմ էր, հանգստանըմ, էկավ տեհավ, մի ահագին ամարաթ ըտեղ շինված, ասեց.- Ա՜յ ջանըմ, էս ինչ բան ա, ես ճաշին ըստեղան գնացի, ըստեղ բան չկար շինած, էս ամարաթը ո՞նց բուսավ։

Գնաց մտավ նեքսև, տեհավ մի տղա էտ ամարաթի միչին, բա– րև տվեց, նստեց։

Տղեն ասեց.— Մուրզա, մեզ մի ղոնաղ ա էկել, սոված կըլի. հաց բեր ուտի։

Մուրզեն հաց բերեց, թե ղոնաղը, թե էտ տղեն կերան։

Ասեց.— Մուրզա, հացը վե կալ:

Հացը վե կալավ։

Ըտեղ գյամչին ասեց էտ տղին.— Ես էլ մի պոզ ուննեմ, քու Մուրզի պես հնարք ունի, արի փոխենք իրար հետ։

Ասեց.— Քու պոզը ի՞նչ հունար ունի։ 340