Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 2 (Armenian national fairy tales, vol. 2).djvu/104

7. ԿՈՄԲԱԼ ՏՈՒ․․․

Ավալ ժամանակին ըլնում ա չիլնում մի մարդ, մի կնիկ։ Սրանք շատ դառն-աղքատ, օրեն հացի մուրացկան են ըլնում։

Ասսու իրան օրը կնիկը կպնում էր մարդի յախեն.— Ա՛յ մարդ,— ասում էր,— ընչանք ե՞բ պտի ըսենց աղքատ, օրվա հացի կարոտ մնանք, ըսենց հո չի՞լնի, մընք էլ մեղք ենք, սովից կոտորվեցինք. վե՛ գնա մի աշխատանքի տուտ բռնա, փո՛ղ աշխատա, րե սթար անենք, գլուխ պահենք, ընչանք տենանք վերջներս ի՞նչ ա ըլնում, ըսենց պարապ-սարապ ման գալոն ի՞նչ կըլնի:

— Ի՜նչ անեմ, ա՛յ կնիկ,— ասում ա մարդը,— փեշակ չունեմ, որ բանացնեմ, ֆահլություն էլ չեմ կարա անի, ի՛նչ անեմ, ո՛ր ջուրն ընկնեմ^[1]. հո չի՜լնի էթամ սրա, նրա դուռը ծեծեմ, ձեռս մեկնեմ, ողորմոuթյուն ուզեմ, հաց հավաքեմ, յա թե չէ էթամ գողություն անեմ, մարդ սըպանեմ, որ ինչ ա՝ պտի ապրենք։

— Ես ի՛նչ անեմ,— ասում ա,— որ կնիկ չիր կարա պահի, խի՞ իր ուզում^[2]։

1. Գրառման ձեռագրում այս արտահայտության փոխարեն եղել է. «Գլուխս ո՛ր քարին տամ», որը ջնջել է բանահավաքը (Ծ. Կ.):
2. Գրառման ձեռագրում այս բառին հաջորդում է. «Բա հո մենք սոված չպտի մեռնենք», որը բանահավաքը ջնջել է (Ծ. Կ.):