Ըսենց կնիկը գնում ա իրան անզգամությունը, մարդի յախից ձեռը չի քաշում, ամեն օր կռիվ, դավի ա անում, թե.— Գնա՛, աշխատանք արա՛, որ սոված չմնանք։
Խեղճ մարդի ամալ-աջալը ո՛ր կտրում ա, տենում ա կնկա ձեռիցը չի կարում ազատվի, ասում ա. «Գլուխ, առնեմ, վե կենամ էթամ մի դհով, աշխարե-աշխար, երկրե-երկիր ման գամ, բալքի աստոծ ինձ մի լիս ու ճար ա անում, մի աշխատանքի տուտ եմ բռնում, մի քանի շայի աշխատեմ, բերեմ սևացնեմ սրան, յախես ազատեմ սրա ձեռիցը»։
Մի քանի օրվա ճամփի թադարեք ա տենում, վե կենում ընկնում ճամփա։
Էթում ա, էթում ա, էթում ա, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, մի՛ օր, է՛րկու օր, ի՛րեք օր, մի ամարաթի ա ռաստ գալի: Էթում ա դուզ էդ ամարաթի դուռը ծեծում: Գալիս են դուռը բաց անում։
— Ի՞նչ մարդ ես,— հարցնում են,— խի՞ ես էկե։
— Ղոնաղ չե՞ք ուզի,— ասում ա,— ճամփորդ եմ, մի քանի օր ըստե մնամ, էլի վե կենամ, էթամ իմ բանին։
— Ղոնաղն ասսունն ա,— ասում են,— խի՛ չենք ուզի։
Դրան աղաք են անում, բերում ամարաթը։
Հացի վախտը ո՛ր գալիս ա, բերում են դաստախունը բաց անում, չորս բոլորը նստոտում։ Էդ ղոնաղը տենում ա դաստախնի վրեն մի պուճուր Քարից սավայի, որ ասես, զադ չկա դրած․ մնում ա զարմացած նրանց էրեսին մտիկ անելոն։
Եննա էդ ամարաթի տերը էդ Քարը վեր ա ունում, դնում լիզվի տակը, ասում.— Ա՛յ Քար, սոված ենք, հա՛ցը քցա։
Ասելու բաշտան մըն էլ ի՜նչ ա տենում՝ է՛լ լավ-լավ էփած կիրակրներ ասես, է՛լ տեսակ-տեսակ, լավ-լավ խաշած ձկներ ասես, է՛լ տապակած հավեր ասես, է՛լ ղազեր ասես, է՛լ շուռաջուռա ֆորսի մսեր ասես, մի խոսքով՝ ասսու ի՛նչ բար ու նուբար ասես, ի՛նչ խորակ ասես՝ էկավ լցվեց դաստախունը։ Քոմմքով կերան, կշտացան, բերանները սրբեցին, ասսուն փառք տվին, էն դիհը կաննեցին։
Ամարաթի տերը էլի Քարը դրեց լիզվի տակը, ասեց.— Ա՛յ Քար, հացը հավաքա՛։— Էն սհաթը դաստախունը դարտըկվեց, որ ասես, մի զադ էլա չմնաց դաստախնի միջին։ Դաստախունը ծալեցին, վե կալան, էն Քարն էլ տարան մի տեղ պահեցին։
