— Թո՛ղեք գա, տենանք ի՞նչ ա ուզում,— ասում ա թագավորը:
Նազիր֊վեզիրն էթում են էն մարդին աղաք անում, բերում թագավորի կուշտը։ Էդ մարդը ձեռները դոշին դրած, թագավորին գլուխ ա տալի, ընտե կաննում։
— Ի՞նչ մարդ ես,— հարցնում ա թագավորը,— ասա տենամ խնդիրքդ ի՞նչ ա։
— Ֆլա՛ն մարդն եմ,— ասում ա,— էկել եմ քեզ, քու կնկանը, քու նազիր-վեզիրին կանչեմ մեր տունը ղոնաղ։
Թագավորը մնում ա զարմացած՝ էս ի՜նչ մարդ ա, որ իրան ղոնաղ ա կանչում. աղաք ուզում ա չէթա, համա որ տենում ա՝ շատ ա դեմ ընկնում.— Լա՛վ,— ասում ա,— ֆլա՛ն օրը, ֆլա՛ն սհաթին կգամ։
Էս մարդն ա՝ թագավորին թազադան գլուխ ա տալի, թողում, էթում։ Էթում ա տուն, կնկանը իմաց տալի, որ թագավորը, նրա կնիկը, նրա նազիր-վեզիրը ֆլա՛ն օրը, ֆլա՛ն սհաթին պտի գան ղոնաղ, որ ինքն էլ էնու գյորա թադարեք տենա. որ ո՛նց որ կարգն ա՝ թագավորին պատիվ տան։
Թագավորը էդ մարդի խոսքը չի կոտրում. իրա ասած օրը վեր ա կենում իրա կնկա, իրա նազիր-վեզիրի հեննա գալիս ա դրա տունը ղոնաղ։ Էդ մարդը դուս ա գալի թագավորի աղաքը։
— Թագա՛վորն ապրած կենա, իմ տունը քեզ փեշքաշ, բա՛րով, ասսու հա՜զար բարին ես էկե, ի՛մ գլխի, ի՛մ աչքի վրեն ես էկե:
Թագավորը որ մննում ա նեքսև, մնում ա զարմացած, թե էս լավ տները, էս լավ սարք ու կարգը դրան ո՞րդիան ա։ Նստում են դեսից, դենից խոսում, զրից անում։ Հացի վախտը գալիս ա. էդ մարդը դարտակ դաստախունը բերում ա, դրանց աղաքին բաց անում։ Սա էն Քարը դնում ա լիզվի տակը:
— Սո՛ւփրա, բացվի՛,— ասում ա։
Ալբիալը դաստախունը ամեն տեսակ, թագավորի լայեղ կիրակուրներով լցվում ա։ Թագավորը էս որ տենում ա, աչքը մնում ա էդ Քարի վրեն։
«Ես թագավոր ըլնեմ,— ասում ա ինքն իրան,— էս թավուր զադ չունենա՛մ, էս քյասիբ մարդը ունե՜նա. ուզում ա խաթրով ըլնի, ուզում ա զոռով՝ սրա ձեռիցը էդ Քարը պտի առնեմ»։
