11. ԹԱՐԽՈԻՆ ԹԱԳԱՎՈՐԻ ՀԵՔԻԱԹԸ
Կար չկար, ժամանակով մի թագավոր կար։ Էդ թագավորին իրեք աղջիկ ուներ. եբ որ աղջրկերքը մենծացան, հասակներն առան, թագավորը գնաց մենծ աղջկա օթախը, ասեց,— Ձեր պսակվելու վախտն ա:
— Եբ որ վախտը գա՝ կպսակվենք, ա՛յ հեր:
Գնաց միջնեկ աղջկա կուշտը, էդ աղջիկն էլ էդ պատասխանը տվեց:
Գնաց պուճուր աղջկա օթախը, նրան էլ էդ խոսքն ասեց։ Պուճուր աղջիկն ասեց․— Ինձանից հլա երկու մենծը կա, ինձ նորաթ եբ կհասնի:
Հերը աղջկա վրին նեղացավ, գնաց։ Գնաց իրա օթախը, կանչեց վեզրին, վեզիրն էկավ, գլուխ տվեց կայնեց:
Թագավորը վեզրին հրամայեց․— Մի թամբալ տղա գտի՛, բե՛:
Վեզիրն ասեց.— Հինգ օր ժամանակ տո՛ւ, մտածեմ գտնեմ։
Վե կացավ դպա իրանց տունը գնաց. ճամփին տեհավ թագավորի մեյթարխանի առաջին փեյնի վրա մի տղա նստած ա։ Վեզիրը մտածեց, թե ըստուց թամբալ չեմ կարա գտնի՝ ամառ, ձմեռ փեյնի վրա վեր ընկած ա։ Եդ դառավ, գնաց թագավորին ասեց։
Ասեց.— Ի՜նչ թեզ գտար։ Մարդ ղրկա՛, հա՛մ պուճուր աղջկանս կանչի, հա՛մ էլ էդ տղին:
