էն մեկել օթախի դուռը, տենում ա՝ պապիրոսն էլ են քաշե։ Ինքը շատ իմաստուն էր, ձեռաց իմացավ, որ Իգդիրա ամարաթի տերն էր արել։
Վե կացավ բարկացած գնաց հոր մոտն, ասեց.— Ա՛յ հեր, ո՛չ դու ըլնես, ո՛չ քու թագավորությունը։
Թագավորն ասեց.— Ա՛ղջի, հո՛ դու չես գժվել:
Ասեց.— Ի՞նչ անեմ, Իգդիրա ամարաթի տերը էկել ա մտել իմ բախչեն, հա՛մ Ջուր, հա՛մ Խնձոր ա տարե, դե էն հլա դեղապետ ա, տանում էր՝ տաներ, բա բանձրանա իմ օթախի կողքը, հացը ուտի, պապիրոսը քաշի՝ էդ էլ բաշխենք, սոված ա էլել՝ կերել ա, բա ո՞նց ա սիրտ արե, մտել ա իմ օթախը, իմ քնած վախտը չամադաններս փոխել, մատանիքս փոխել և կռացել իմ էրեսիցն էրկու պաչ առել, մի մտիկ արա՛, տե՛ս էրեսիս ո՞նց խալ ա ընկե։
Ըտեղ թագավորը շատ բարկացավ, ասեց.— Կանչե՛ք իմ Թռման դևին։
Կանչեցին, էկավ։
Թագավորը հրամայեց, որ էթա Իգդիրա ամարաթի տիրոնչը վեր ունի, բերի:
Թռման դևը թռավ, վեր էկավ Իգդիրա ամարաթի բալկոնը, ուսուլով մտավ հաշտը, տեհավ, որ նստած հաց են ուտում, տղի թևիցը բռնեց ու քցեց շըլակը։
Լաց էլան. «Վա՜յ, վա՜յ, տարա՜ն, հա տարա՜ն, ո՞նց պըտի ըլնի»։
Ըռեհան թագավորի աղջիկը ասեց.— Բա՛ն չկա, տարան, էլի կգա, երկյուղ մի՛ք անի։
Թռման դևը տղին տարավ դրեց Մարջան թագավորի բալկոնը, ասեց.— Դե՛ վեր արի գնա՛, թագավորը կանչում ա։
Տղեն մտավ նեքսև, օխտը հետ գլուխ տվեց, ձեռները դրեց դոշին, կաննեց։
Թագավորը հարցրեց, ասեց.— Իգդիրա ամարաթի տերը դո՞ւ ես։
Ասեց.— Ե՛ս եմ։
Ասեց.— Ձեն տվե՛ք իմ աղջկանը, գա՛։
Կանչեցին, էկավ։
Թագավորը ասեց.— Է՞ս ա։
