Քենին դուս էկավ, ասեց.– Բարո՛վ ես էկե, փեսա, արի՛ նեքսև, արի՛ նեքսև։
Ասեց.– Չէ՛, վռազ եմ, պտի էթամ։ Քիրդ,– ասեց,— պուճուր էրկանքներն ուզում ա։
Մտավ նեքսև ու բերեց.– Ա՛ռ,– ասեց,– փեսա ջա՛ն։
Վե կալավ, էկավ տուն։
Եբոր էկավ տուն, Թարխուն թագավորի աղջիկը: Ըռեհան թագավորի աղջիկը, Մարջան թագավորի աղջիկը պատրաստություն տեհան, մի չադիր վե կալան գնացին թագավորի քաղաքի ղրաղը, մի չայիր-չիման տեղ վեր էկան։
Ըոեհան թագավորի աղջիկն ասեց.— Դե՛ գնա, թագավորին իմաց տո՛ւ, թող ղոշոււնն ու իրա ժողովուրդը վեր ունի գա հաց ուտի։
Տղեն վե կացավ գնաց, կանչեց։ Թագավորը հրամայեց՝ ղոշունն ու բիրադի քաղաքացիք, մենծ ու պուճուր վե կացան, գնացին։
Տղեն որ եդ դառավ, Ըռեհան թագավորի աղջիկն ասեց.— Էս էրկանքները մի պըտըտի՛։
Տղեն պըտըտեց, վըզզալեն ամեն տեսակ եմակ միջիցը դուս էկավ: Ղոշունն էլ կերավ, ժողովուրդն էլ կերավ, հացն ու եմակը, էլ եդ մնաց կիտուկ։
Թաքավորն ու վեզիրն ասեցին.— Էթանք տենանք, հո՛ գանգատավոր չկա, տղի գլուխը կտրենք։
Էկան տեհան, որ ինչքան որ կերել են, էնքամ էլ կիտած ա։– Տղեն գնաց առաջ, թագավորին գլուխ տվեց կաննեց, ասեց.— Թագա՚վոր, էսքան եմակը պատրաստել եմ, ուտող չկա, բա ո՞ւթ ա ուտողը։
Թագավորն ասեց.— Բիրադի ղրկել եմ, էկել ա։
Էլի նիաթը կախեց, վեզրի հետ թողաց գնաց։
Ըտոնք էլ չադիրը քանդեցին, գնացին դպա իրանց տուն։
Մի քանի օրից եդը էլ եդ թագավորը վեզրին վե կալավ էկավ դպա Իգդիր։ Էլի աղջիկը գնաց համամ, զուգվեց, զարդարվեց, էլի իրանց դռանը կաննեց։
Թագավորը եբոր էկավ անցկենալու, աչքը առավ, էլի ուշք գնաց, նվաղեց։
— Ջո՜ւր հա, ջո՜ւր,— աղջիկը ջուրը վե կալավ ու գնաց։
