Հերը զաբուլ ա ըլնում էդ խոսքին. կնկանն ասում ա՝ մի քանի բոքոն թխի, որ առավոտը տղին պտի վեր ունի, տանի ուրիշ քաղաք՝ փեշակի տա: Կնիկը էս հետ բան չի ասում, հեգսի օրը բոքոնը թխում ա, դնում խուրջինը, տղի ջուխտ թուշը պաչում, հեր ու տղա փետները վեր են ունում, ընկնում ճամփա, էթում են, էթում, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, ընչանք ճաշվա թեքվիլը հասնում են մի ջրի ղրաղ։
Հերը տենում ա շոքը շատ ա զոռում.— Ա՛յ որդի,— ասում ա,— արի՛ նստենք մի քիչ հաց-մաց ուտենք, դինջանանք, կենանք ընչանք հովն ընկնի, նո՛ր վե կենանք, էթանք:
Էդ ջրի ղրաղին նստում են, խուրջինը բաց անում, բոքոնները գնում աղաքները, ուտում։ Տղեն մի քանի դուռում որ դնում ա բերանը՝ ծարավում ա. վեր ա կենում ջրի վրեն մոզի անում, խմում։
Էս ջուրը շա՛տ դիր ա գալի տղին, գլուխը բանձրացնում ա, ասում.— Օխա՜յ[1], էս ի՜նչ լավ ջուր ա:
Էս խոսքի վրեն էն սհաթը ջրի միջիցը մի գլուխ ա էրևում։
— Տղա՛,— ասում ա,— ի՞նչ ես ուզում. խի ես ինձ կանչում։
— Քե՜զ ով ա կանչում, բա՛բի[2],— ասում ա տղեն,— ես հորս ի ասում, քեզ հե՞ննա ով ա։
Օխայ-Բաբին էրեսը շուռ ա տալի, տենում ղորթ որ մի մարդ հրենիկ էն դիհը նստե, հաց ա ուտում։
— Բա՛ր'աջողում, ա՛ղպեր,— ասում ա,— էս տղեն քո՞ւնն ա. էդ ո՞ւր ես տանում։
— Բարո՛վ, ասսու հազար բարին,— ասում ա հերը։— Հա՛, էս իմ տղեն ա, տանում եմ տամ փեշակի։
— Ինձ աշկերտ չե՞ս տա. ես դրան ընենց լավ փեշակ սարվացնեմ, որ քեֆդ գա:
— Ի՞նչ փեշակ գիտաս, որ սարվացնես,— հարցնում ա հերը։
— Հենց ի՛նչ փեշակ ասես՝ գիտամ, կսարվացնեմ։
— Լա՛վ, բաս որ ըտենց ա՝ կտամ. եննա քանի՞ տարով վե կունես։
— Չո՛րս տարով,— ասում ա Օխայ-Բաբին։
