Չոբանն ասեց.— Ա՛յ քիր, չէմ թողա էթաս։
Ասեց.— Անկարելի բան ա, պտի էթամ:
— Է՜,— ասեց,— մեղքը քու շըլինքը։
Բերեց մի գառը մորթեց, դրա փորը հանեց, տվեց էդ աղջկանը, մնացած միսն էլ՝ կնկանն, ասեց.— Կարմրացրա՛, դիր իմ քվոր հետ, ճամփին կուտի։
Աղջիկը հագավ տղամարդի շորերը, մազերը հավաքեց, ոչխարի փորը անցկացրեց գլուխը, կաննեց արևի տակին, փորը կպավ դլխիցը, դառավ քաչալ։ Դա չորանի հետ մնաս բարով արեց, գնաց։
Շատ էր գնացե, քիչ էր գնացե, աստված գիտա, գնաց հասավ իրա հոր քաղաքը, գնաց իրանց տան աղաքը, նստեց քարի վրա, տեհավ, որ հրես իրեք աղպերն էլ էկան:
Աղպերտինքն ասեցին.— Ա՛յ քաչալ, ի՞նչ մարդ ես:
Քաչալն ասեց.— Ղարիբ մարդ եմ, նոր եմ էկե էս քաղաքը. մարդ չեմ ճանանչում, էկել եմ ըստեղ նստել եմ:
Աղպերտինքն ասեցին.— Կարա՞ս ղազ պահի։
Ասեց.— Խի՞ չեմ կարա պահի։
Տարան քաչալին հետները, ղազեր տվեցին իրան, ամեն օր տանում էր արածացնում, իրիկունը բերում տուն։
Շատ ղոչաղ ու զալում տղա էլավ էդ քաչալը. աղպերտինքը ասեցին, թե.— Զալում տղա ա էրևում, տանենք մեր ամարաթը, թող ընտեղ ծառայի։
Տարան քաչալին ամարաթը, ընտեղ ծառայեց։ Մի քանի ամսից եդը իրա մարդն ու նազիրը դարվշի շորեր հագած, ձիանիքը նիլլած էդ թագավորի տունը ղոնաղ էկան։ Քաչալը տեհավ, որ մեկն իրա մարդն ա, մեկն էլ նազիրն ա։ Ըդոնք հաց շինեցին, նստեցին հաց ուտելու։
Թագավորի տղեն ասեց.— Էրնակ ըստեղ մի առարկա ասող ըլներ, անկաջ անեինք:
Քաչալն ասեց.— Ես կասեմ, համա պտի դռները շինեմ, բալանըքները վեր ունեմ իմ մոտը, մի մարդ իրավունք չունի առանց իմ հրամանի դուռն էթալու, թե ռազի եք էդ պայմանին, կասեմ։
Ասեցին.— Ռազի ենք, ասա՛։
Քաչալը դռները շինեց, բալանքները դրեց ջեբը, նստեց իրա տեղը, սկսեց ասիլը:
