Գնաց, գնաց, հասավ աղպորը։ Եբոր հասավ աղպորը՝ աղպերն ասեց.— Դո՛ւ էլ էկա՜ր:
Ասեց.— Էլ ես մնայի ի՛նչ անեի, էգուց էդ օյինը իմ գլուխը պտի հաներ։
Վե կացան, չագիրը քանդեցին, ձիանը նիլլան, գնացին։ Շատ գնացին, քիչ գնացին, էդ պուճուր աղպերը շատ ծարավացավ, մենծ աղպորն ասեց.— Ես ծարավ մեռա:
Աղպերն ասեց.— Ի՞նչ անեմ, ըստեղ ջուր չկա։
Ասեց.— Ես մեռա, հմի ձիուցս վեր կընկնեմ, ուշս էթում ա:
Ասեց.— Մի քիչ էլ քեզ պահա՛, հրեն չայիր-չիման ա էրևում, կարելի ա ընտեղ ջուր ըլնի։
Գնացին, տեհան, որ աղպուր կա, պուճուր աղպերը իրան ձիուցը վե քցեց, հասավ ջրին։
Մենծ աղպերն ասեց.— Բո՛լ ա խմես, քեզ կվնասի։
Ասեց.— Թո՛ղ մի կուշտ խմեմ, ես մեռա՜։
Մենծ աղպերը ըտեղ լվացվեց, դինջացավ, նոր ջուր խմեց։
Մին էլ տեհավ, որ պուճուր աղպերը վեր ընկավ ու «մեռա՜, հա՛, մեռա՜» բղավեց։
Մենծ աղպերը հասավ, աչքերը տրորեց, էրեսը տրորեց, տեհավ, իլլաջ չէլավ՝ պտի մեռնի, ասեց.— Աղպե՛ր, էթամ մի հեքիմ բերեմ քեզ հմար։
Բերեց աղպոր խուրջինը դրեց գլխատակը, ձին էլ մոտին կապեց, ինքն իրա ձին նիլլավ գնաց։ Շատ գնաց, քիչ գնաց, հասավ մի քաղաք: Տեհավ Դոլվաթ-ղուջին բաց են թողե, թագավոր են հընդրում. ինքն էլ գնաց մի ղրաղ տեղ կաննեց, թամաշ ա անում։ Դոլվաթ-ղուջին բրախ տվեցին, ման գալով, ման գալով էկավ, էդ տղի գլխին կաննեց։ Ղուջը վե կալան, էլի բրախ տվին, էլի էկավ էդ տղի գւխին կաննեց։ Եբոր էկան Ղուջը տանելու, էդ տղի վրին բարկացան, տարան մի օթախ քցեցին, դուռը շինեցին։ Ղուջը էլի գնաց բուխարովը մտավ՝ աղի գլխին կաննեց։ Էկան, վե կալան, տարան համամ, թագավորական շորերը հագցրին, դրին թագավոր։
Խաբարը տանք պուճուր աղպորիցը:
Պուճուր աղպերը ըտեղ շատ պառկեց, մեկ էլ տեհավ մի բազրգյան էկավ, դըքի գլխիցը տեհավ աղպրի կշտին մի ձիավոր պառկած ա։
