24. ՄԱՐԴԻՍ ՃԱԿԱՏԻ ԳՐԱԾԸ ՉԻ ՋՆՋՎԻ
Կըլնի չիլնի մի թագավոր: Էս թագավորը ունենում ա հենց մի մինուճար տղա։ Էդ տղեն մի օր վեր ա կենում էթում ավղուշ։ Էթում ա, էթում, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, տենում ա մի ծեր, գզըզված մարդ հրեն ճամփի վրեն նստել ա, դաֆթարը բաց արե ու[1] մի բան[2] ա գրում։
Մոտանում ա նրան, հարցնում.— Ա՛յ բարի, էդ ի՞նչ ես գրում:
— Ի՞նչ քու բան ա,— ասում ա,— հարցնում ես, թագավո՛րի ցեղ. ավի ես էկե՝ գնա ավըգ արա:
Թագավորի տղեն որ շատ աղաչանք, պաղատանք ա անում[3], էդ ծեր մարդը ասում ա.— Ես մարդկերանց մեղքն եմ գրում. թե ամեն մարդ ի՞նչ մեղքի տեր ա, յա ամեն մարդի ճակատի ի՞նչ ա գրած, նրա վերջը ի՞նչ պտի ըլնի։
— Ի՞նչ կըլնի բա՛բի, ասես տենանք իմ ճակատի՞ն ինչ ա գրած, իմ վերջը ի՞նչ պտի ըլնի,— հարցրեց թագավորի տղեն։
— Կասեմ, խի՞ չեմ ասի, թագավորի ցեղ. համա տե՞ս կփոշմանես։