34. ԱՂԴԻԼԱԿ
Ավալ ժամանակին ըլնում ա չիլնում մի մարդ, մի կնիկ: Սրանք ունենում են մի մինուճար տղա։ Էդ տղի անումը Աղդիլակ ա ըլնում: Իրանք էլ շատ դառն֊աղքատ, քյասիբ, անճար են ըլնում. մի եզն են ունենում, մըն էլ մի էշ. դե ռըշպար մարդիկ ին, մի արտ էլ ունեին, վարում ին, ցանում, տան հացն էլ ընդիան էր գալի, սրանով գլուխ ին պահում: Հնձի վախտը էս մարդը էթում էր խալխի հմար փոխարա բանում, որ նրանք էլ իրա արտը հնձելիս գային իրան օգտեին:
Անց ա կենում մի օր, էրկու օր, իրեք օր, մախլասի՝ մի շաբաթ, հունձն ընկնում ա. էս մարդը էթում ա մի քանի օր խալխի հունձն ա անում. վերջը սրեն գալիս ա սրա արտին։ Թոփ են ըլնում մի տասը-տասնըհինգ հոգի, մննում են նրա արտը, որ հնձեն։ Գալիս ա հացի վախտը, էդ մարդը Աղդիլակին ղրկում ա տուն, որ հաց բերի հնձվորի հմար:
Աղդիլակը վազեվազ էթում ա տուն, մորն ասում.— Նա՛նի, ափին ասում էր. «Մեր եզը մորթե՛ք, խորոված արեք, հնձվորին հաց բերե՛ք»։
— Ա՛յ որդի,— ասում ա մերը,— գժվե՜լ ես, ցնդե՜լ ես, ինչ ա․ մենք ենք՝ էս մի եզը, ըն էլ մորթե՜նք։ Ես,— ասում ա,— հնձվորի հացը հազրել եմ, հրես վե՛ կալ, տա՛ր․ էլ ե՞զը խի ես մորթում:
