Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 2 (Armenian national fairy tales, vol. 2).djvu/393

37. ԳԻԺ ԱՂՊՈՐ, ԽԵԼՈՔ ԱՂՊՈՐ ՆԱՂԼԸ

Ժամանակով էրկու աղպեր կային, մեկը խելոք էր, մեկը՝ գիժ։ Խելոքը պսակված էր, Գիժը ազապ էր։ Մի քանի տարուց եդը Գիժն ասեց.— Իմ բաժինը տո՛ւ, ես բաժանվում եմ:

Խելոք աղպերն ասեց.— Ի՛նչ կա, որ ինչ տամ:

Ասեց․— Չիլնի՛, պտի բաժանվեմ ես։

Եբոր շատ ղալմաղալ արեց, ասեց․— Ունեցած-չունեցածներս մի եզ ա, էն էլ տար քե՛զ։

Էգսի օրը Գիժ աղպերը պարանը դրեց եզան շլինքը, վե կալավ տարավ։

Շատ տարավ, քիչ տարավ, տարավ տեսավ մի մենծ քար կա, տարավ եզը կապեց էդ քարիցը, ասեց.— Մենծ աղպե՛ր, իմ եզան գինը էրկու ոսկի ու կես ա, ըսօր, գիտամ, միջոց չունես, էգուց կգամ, կտանեմ փողը։— Եդ դառավ, էկավ տուն։

Աղպերը հարցրեց, ասեց.— Ընչի՞ տվիր եզը։

Ասեց.— Էրկու ոսկի ու կիսի։— Ասեց.— Էգուց կէթամ, կբերեմ։

Էն էգսի օրը գնաց, տեհավ, որ գիլանը, արջերը կաննած եզանը ուտում են, ասեց.— Իշխանավոր աղպըրտա՛նք, եզը որ փայ եք արել՝ ուտում եք, իմ փողը ե՞ր պտի տաք։

Էլի ինքն իրան ասեց.— Բա՛ն չկա, ըսօր, գիտամ, մաջալ չունեք, էգուց կգամ, կտանեմ։