Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 2 (Armenian national fairy tales, vol. 2).djvu/415

Մենծ տղեն սկսեց մտածիլ. ասեց.— Թե ապրանքը թողամ, հորս վերնե՜մ՝ ես էրեխատեր եմ, չեմ կարա ապրի, լավն էն ա թողամ հորս՝ վերնեմ ապրանքը։

Էկավ իրեք օրը թամմեց, պուճուր աղպերն ասեց մենծ աղպորը.– Ա՛սա տենանք ի՞նչ ես ասում։

Աղպերն ասեց.— Ես ապրանքը վե կունեմ։

— Է՜հ,— ասեց,— որ ապրանքը վե կունես, հերն էլ իմն ա։ Քու չոփն ինձ պետքը չի։

Գշերը քնեց, առավոտը վե կացավ, հորը վե կալավ՝ գնաց։

Գնացին, շատ ու քիչն աստոծ գիտա, հասան Ըստամբոլ քաղաքը։ Գնաց մի պուճուր օթախ բռնեց, նստեցին ըտեղ։

Քնեցին գշերը ըտեղ, լիսը բացվեց, ասեց.— Ա՛յ հեր, ես էթում եմ բազար բանելու։— Գնաց ֆահլեքանց մեջը կաննեց. եթմիշ իքի^[1] միլլեթ կար էդ ֆահլեքանց մեջը, բիրադի բռնվեցին, գնացին բանելու, էդ տղին մի մարդ չհարցրեց, թե. «Ի՞նչ տղա ես, յա ի՞նչ ես ուզում»: Ձեռները դրել էր ծոցը, կաննել էր: Էն յանիցը մի Կարմիր ձիավոր էկավ, տեհավ էդ տղեն ըտեղ կաննած։

Ասեց.— Տղա՛, ի՞նչ տղա ես։

Ասեց.— Ղարիբ տղա եմ։

Ասեց.— Ի՞նչ ունես ըստեղ։

Ասեց.— Մի հեր։

— Բա ըստեղ ի՞նչ ես անում,– ասեց։

Ասեց.— Էկել եմ էթամ բանելու։

— Բա խի՞ չգնացիր բանելու,— ասեց։

Ասեց.— Ի՞նչ անեմ, ա՛ղա ջան, եթմիշ իքի միլլեթ կար, բիրադի բռնվեցին գնացին, ինձ մեկը չհարցրեց, թե. «Ա՛յ տղա, որդիա՞նցի ես»։

Ձիավորն ասեց.— Արի՛, էթանք ինձ մոտ բանի։

Տղեն ընկավ ձիու քամակը,– գնաց։ Գնաց հասավ մի բանձր ամարաթների, ձիուցը վեր էկավ, տղեն ձին տարավ նեքսև կապեց։

— Դե՛հ,— ասեց,— ա՛յ տղա՝, արի էթանք վիրև։

Տղեն բանձրացավ վիրև, տեհավ, որ մի սուփրա փռած ա, աստծու մի հոգին միջին դրած^[2]։

1. Յոթանասուներկու (Ծ. Բ.):
2. Ամեն բան կար մեջը (Ծ. Բ.)։