Ասեց.— Ա՛յ տղա, արի իմ կողքին նստի:
Տղեն գնաց էդ մարդի կողքին նստեց, մինչանք իրիկուն կերան, խմեցին։ Իրիկվա ժամերը տվեց։
— Դե՛հ,— ասեց,— ա՛յ որդի, վե կաց գնա՛:
Հանեց ջիբիցը մանեթ, տվեց Էդ տղին, ասեց.— Դե՛ էս էլ տար հորդ հմար բան ու ման կառնես, հերդ սոված կըլնի, համա,— ասեց,— էգուց առավոտ էլ ուրիշ տեղ չես էթա, կգաս դո՛ւզ ըստեղ։
Տղեն շնորհակալ էլավ էդ մարդիցը, դուս էկավ գնաց։ Գնաց բազար, տաս շահուն բանըման առավ հոր հմար, տարավ տուն։
Հերը հարցրեց.— Ա՛յ որդի, ըսօր ի՞նչ իր անում։
Ասեց.— Ա՛փի ջան, գնացի բազար, ինչքան ֆահլա կար՝ բռնեցին տարան, ինձ մի մարդ չհարցրեց, թե. «Ո՞րդիանցի ես»։ Էկավ ճաշ դառավ, մի Կարմիր ձիավոր էն յանիցն էկավ, ասեց. «Ա՛յ տղա, ո՞րդիանցի ես», ասեցի. «Ղարիբ տղա եմ»։ Ասեց. «Ըստեղ էլ ի՞նչ ունես», ասեցի. «Ես եմ, մի հեր»։ «Դե,— ասեց,— ա՛րի, էթանք ինձ հետ, ինչ որ կասեմ, էն արա»։ Գնացի էդ Ձիավորի քամակիցը, գնացինք հասանք մի բանձր ամարաթների, դարվաղի դռները բացվեց, մտանք ներսև, ձին տարա կապեցի, նիլլանք վիրև, տեհա, որ մի սուփրա փռած՝ աստծու մի հոգին միջին կար։ «Դե,— ասեց,— ա՛յ տղա, արի նստի կողքիս»։ Նստեցի կողքին, մինչև հմի կերանք, խմեցինք, մի մանեթ էլ փող տվեց ինձ, ասեց. «Ա՛ռ էս էլ կտանես՝ քու հոր հմար բան կառնես»։ Շնորհակալություն արի, դուս էկա, ինձ ասեց, թե. «Առավոտը էլի կգաս ըստեղ»։—Հորն ասեց.— Ա՛յ հեր, ամանչում եմ, չե՛մ էթա։
Քնեցին. լիսը բացվեց, տղեն վե կացավ էլի գնաց բազար։ Էլի սաղ ֆահլեքը բռնվեցին, գնացին, էդ տղեն մնաց կաննած։
Տեհավ, որ էն յանիցը էն Ձիավորը էլի եկավ, ասեց.— Ա՛յ տղա, քեզ էրեկ չասեցի՞, թե կգաս իմ մոտը։
Ասեց.— Ա՛ղա, քեղանից պահեմ, ասսանից չեմ կարա պահի, ամանչեցի՝ չէկա։
— Դե՛,– ասեց,— ընկի աղաք, է՛թանք։
Տղեն ընկավ աղաք, գնացին էլի էն ամարաթները, ձիուցը վեր էկավ, ձին տարավ կապեց, գնացին վիրև, տեհավ էլի էն սուփրեն փռած, աստծու մի հոգին միջին դրած, կերան խմեցին մինչև իրիկվա ժամերի վախտը։
