42. ՓԱՀԼԵՎԱՆ ՀԵՐ ՈԻ ՏՂԱ[1]
Ավալ ժամանակին ըլնում ա չիլնում մի բեզրգյան։ Էս բեզրգյանը մի փահլևան նոքար ա ունենում, էնքա՜մ ղոչաղ, էնքա՜մ հունարով, որ արար աշխար տակն ու վրա անեիր, ման գայիր՝ նրա հատը փահլևան չիր գտնի։ Ի՛նչ ղվաթով փահլևանի հեննա ասես կոխ էր պրծե՝ ընչանք օրս նրա մեջքը գեննին չէր դիպե, էնքա՜մ ղոչաղ էր։
Էս փահլևանը մի մինուճար տղա ա ունենում, բերում ա սրան պսակում, օխտն օր, օխտը գշեր հարսանիք անում։ Սա էլ հոր նման ղոչաղ ա ըլնում։
Գալիս ա մի վախտ, էս փահլևանը ծերանում ա. կանչում ա տղին.— Ա՛յ որդի,— ասում ա,— տենում ես իմ հա՛յ-հա՛յը գնացե, վա՛յ-վա՛յս ա մնացե. արի՛ հմի էլ դո՛ւ գնա բեզրգյանին նոքար։
— Լա՛վ, ա՛յ հեր,— ասում ա տղեն,— ո՛ր ասում ես՝ կէթամ, խի՞ չեմ էթա։
Վեր ա կենում, էթում բեզրգյանին նոքար։
Անց ա կենում մի ամիս, էրկու ամիս, իրեք ամիս, օրեն մի օրը բեղրգյանը նոքարին կանչում ա։
- ↑ Տպագիր տեքստում հեքիաթի վերնագիրը բանահավաքը ջնջել և գրել է՝ «Հալալը հարամող, հալալը չհարամող կնանիք» (Ծ. Կ.):
