ասում։ Սատանեն սրան որ կտենա, ալբիալը դուս կգա աղջկա փորիցը, կէթա:
— Տե՛ս,— կասի Սատանեն,— ըստիան էթում եմ Հնդստանու թագավորի աղջկա փորը մննեմ։ Համա չըլնեմ-չիմանամ գաս ընդե հա՜, թե չէ իմաց կաց՝ նրան կթողամ, քու փորը կմննեմ։
— Չէ՛,– կասի,— հո չեմ գժվե. գալիս եմ՝ ինչ անեմ:
Սատանեն կթողա, կէթա: Էդ մարդը աղջկա զընջլները եդ կանի, կբերի թագավորի կուշտը։ Աղջիկը կլավանա, կըլնի ոնց որ մորեն մին։ Թագավորը կուրախանա, աշխարով մին կըլնի։
— Ա՛յ մարդ,— կասի,— ուգա՝ տամ։
— Թագա՛վորը սաղ ըլնի, կասի,— ի՛նչ տաս՝ ղաբուլ եմ։
— Բաս որ ըտենց ա, իմ աղջիկը տալիս եմ քեզ. տա՛ր, մորդ կաթի նման քեզ հալալ ա. չունքի դու չըլնեիր՝ նրան լավացնելու ճար, իլլաջ չէր ըլնի։
Թագավորը բերում ա աղջիկը սրան ա տալի, օխտն օր, օխտը գշեր հարսանիք անում։
Սրան թողանք ըստե, գանք խաբար տանք Սատանիցը։
Սատանեն էթում ա մննում Հնդստանու թագավորի աղջկա փորը։ Թագավորը աշխարումն էլ հեքիմ չի մնում՝ բերիլ ա տալի, չեն կարում լավացնի։ Վերջը խաբար են տալի թագավորին, թե՝ ֆլան թագավորի փեսեն ըսե՛նց, ըսե՛նց, ըսե՛նց գլուխ հեքիմ ա, թե լավացնի՝ նա կլավացնի, էլ մարդ չէ։ Հնդստանու թագավորը էն սհաթը մարդ ա ղրկում էդ թագավորի կուշտը, ապսպարում, որ փեսին ղրկի, գա իրա աղջկանը լավացնի, թե չղրկեց,— ասում ա, մենծ ղոշուն վե կունեմ, կէթամ վրեն կռիվ։
Էդ Հնդստանու թագավորի մարդն ա՝ ճամփի թադարեք ա տենում, վե կենում ընկնում ճամփա։ Գալիս ա գալի, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, հասնում ա էդ թագավորի երկիրը։
Էթում ա թագավորին գլուխ տալի, ասում.— Թագա՛վորն ապրած կենա, Հնդստանու թագավորի աղջիկը գժվել ա. լսել ա, որ քու փեսեն ըսե՛նց, ըսե՛նց, ըսե՛նց գլուխ հեքիմ ա կանչում ա, որ նրան լավացնի։
Խեղճ փեսեն մնացել էր էրկու ջրի արանքին. չէր իմանում ինչ անի, չէթար՝ պտի էրկու թագավորի արանքը կռիվ դուս գար․ էթար՝ վախում էր Սատանեն աղջկանը թողար, գար մններ իրա փորը։
