50. ԸՍԵՆՑ ԷԼ ՉԻ ՄՆԱ
Կըլնի, չիլնի մի մարդ։ Էս մարդը ավալախրը մի մինուճար տղա՝ ա ունենում՝ ըսենց տասնըհինգ-տասնըվեց տարեկան։ «Ի՞նչ անեմ, ի՞նչ չանեմ,— միտք ա անում հերը,— տղիս ի՞նչ բանի, ի՞նչ փեշակի տամ, որ լավ ըլնի։ Տանեմ թագավորի կուշտը՝ նոքար,— ասում ա,— սրանից էլ լավ բան չիլնի»։ Էթում ա թագավորի նազրին ա աղաչանք անում, վեզրին ա աղաչանք անում, սրա՛ ոտն ընկնում, նրա՛ ոտն ընկնում, սրան ասում, նրան ասում, մախլաս՝ էնքամ անում ա, որ թագավորը բերում ա, դրա տղին վեր ունում իրան նոքար։
Էս տղեն ա՝ թագավորի ազաքին ղուլլուղ ա անում մի տարի, էրկու տարի, իրեք տարի։ Թագավորին շատ դիր ա գալի։ Թագավորը սրան էնքամ էր սիրում, էնքամ ուզում, որ էս աչքից էն աչքը չէր փոխում։
Օրեն մի օրը, էս տղի հերն ասում ա՝ «Էթամ տենամ՝ տղես՛ ի՛նչ ա անում, ի՛նչ չի անում, սաղ֊սալամա՞թ ա»։
Վեր ա կենում գալի թագավորի ամարաթը։ Տղին տենալու բաշտան, վազում ա փաթթվում ճտովը, պաչում, պաչպչորում, ուրախանում, աշխարով մին ըլնում։
— Հը՜, որդի,— հարցնում ա հերը,– ո՞նց ես, լա՞վ ես. Հալիցդ հո գանգատավոր չե՞ս։
