Ասեց.— Թո՛ բերի դնի, ի՜նչ կըլնի։
Պառավը բերեց, բերեց դուզ դրեց աղջկա օթախը, թողաց գնաց։
Բազրգյանը շուշիցը թաքուն մտիկ տվեց, էդ աղջկա պատկերը քաշեց, մեկ էլ մնաց իրիկունը, քնելու վախտը, եբոր աղջիկը տկլորացավ, որ քներ՝ էն վախտն էլ պատկերը քաշեց:
Պառավը առավոտը էկավ, ասեց.— Ես ընչանք էկա ըստեղ, գնացի, ընկերներս գնացել ին, էկել եմ՝ իմ ըշկապը տանեմ։
Էլի տվեց համբալի շըլակը, տարավ իրանց տունը։ Բազրգյանը դուս էկա, պառավիցը շնորհակալություն արեց, գնաց։ Գնաց, հասավ իրա ապրանքի մոտը. կանչեց Սումբաթին, պատկերները շանց տվեց։
Սումբաթը կաննած տեղը մոլորեց, ասեց.— Եբոր իմ կնկա սիրողը չըլներ, ո՞նց կարար նրա տկլոր վախտը պատկերը քաշի։
Բազրգանը քաշեց Սումբաթի ապրանքը քոմմա, իրան չրաղներովը տարավ, իրան էլ շինեց նոքար։
Չրաղի մեկն էկավ, ասեց.— Աղա՛, իմ փողը տո՛ւ, ես էթում եմ, ես քու ծառեն եմ, ես էս մարթին ծառայություն չե՛մ անի։
Էն բազրգյանը վե կալավ ասեց.— Ո՛նց որ քու աղեն տալիս էր ամսական մի հինգ մանեթ էլ ավել կտամ, խի՞ չես մնում։
Ասեց.– Չե՛մ մնում:
Սումբաթը հանեց փողը տվեց, էդ չրաղը առավ, գնաց։
Սումբաթը կանչեց, ասեց.— Որ էթում ես, գնա՛ մեր տունը, խանըմիդ էրեսին թքա՛, անցի, գնա՛։
Չրաղը վե կացավ գնաց։ Մեկ օր գնաց, հինգ օր գնաց, գնաց հասավ Սումբաթենց տունը։
Դուռը ծեծեց, ղարավաշը դուս էկավ, ղարավաշի հետ բանձրացավ խանըմի օթախը, դուռը բաց արեց.— Ամո՛թ քեզ հմար,— ասեց, թքեց ու եդ դառավ։
Խանումը ղարավաշներին հրամայեց, թե.— Դրան բռնե՛ք, տենանք՝ ընչի՞ հմար պտի իմ էրեսին թքի:
Ղարավաշները բռնեցին, ասեց.— Ընչի՞ հմար թքեցիր իմ էրեսին։
Ասեց.— Ընդրա հմար թքեցի, որ քու էրեսիցը քու մարդը հա՛մ սաղ կարողությունը կորցրեց, հա՛մ դառավ նոքար։
— Էդ ի՞նչ ես ասում,— ասեց,— էդ ո՞նց էլավ։
