Մի ոսկի հանում ա տալի, մենծ տղին, ղրկում բազար, ասում ա․— Ա՛յ որդի, գնա՛ հաց առ, ուտելիք առ, տենանք աստված ի՞նչ դուռ ա բաց անում:
Էդ տղեն էթում ա բազար, մերն ինչ որ թամբահ ա անում, առնում ա, բերում ա տուն․ ուտում են, իրանց հմար ապրում։ Ընդուց դէնը ըլնում ա սովորական, ամեն օր մի քիսա ոսկի վերնում ա գըլխատակիցը։ Էնքան ոսկի ա կիտում, որ հաշիվը կորում ա։
Էդ կնիկը մի հավատարիմ բարեկամ մարդ ա ունենում, ղրկում ա մենծ տղին, կանչում ա. էդ մարդը գալիս ա, գալիս ա՝ էդ կնիկը ներսե չի առնում, ինքը նեքսևն ա մնում, մարդը դրսևը։
Մարդն ասում ա.— Ի՞նչ ես ասում։
Ասում ա.— Գնա՛ քաղաքից դրսև, տես ամայի տեղ կա՞, ա՛ռ, փողը տամ, ինձ հմար շենլիկ շինա՛:
Էդ մարդը դուս ա գալի քաղաքիցը, առնում ա էդ կնկա ասած տեղը, գալիս ա էդ կնկա մոտը, կնիկն ասում ա.— Գնա ուստեք բռնա, մի ամարաթ շինա՛, որ թագավորիցը լավն ըլնի։
Էդ մարդը էթում ա, ուստեք ա բռնում, ֆահլեթ ա բռնում, սկսում շինիլը։ Շինում ա ընենց մի բան, որ ոչ մի երկրում չի ըլնում ըտենց շենք։
Գալիս ա էդ կնկա մոտն, ասում ա.— Շինեցի, հազրեցի, փողերը տո՛ւ, տանեմ տամ ուստեքանցն ու ֆահլեքանցը։
Կնիկը աալիս ա փողերը, ասում ա.— Տար տո՛ւ, եդ դառ, արի իմ կուշտը։
Էդ մարդը տանում ա փողերը բաժանում ա, գալիս ա էդ կնկա մոտ:
Էդ կնիկն ասում ա.— Ա՛ռ էս փողը, գնա տան մեջ առ։
Էթում ա առնում ա, գալիս ա էդ կնկա մոտը, ասում ա.— Ամեն բան հազիր ա։
Էդ կնիկը հանում ա մի բուռ ոսկի տալիս ա էդ մարդին, ասում ա.— Էս էլ քեզ փեշքաշ, գնա՛:
Էդ մարդը թողում ա, էթում։ Ինքը քաշվում ա էդ տները, առնում ա ոչխարներ, առնում ա կովեր, առնում ա գոմշըներ, առնում ա ձիանիք, առնում ա դավեք, ընենց որ ապրանքի չափ ու սահմանը կորչում ա։
Դրա տեգրը տենում ա, բախլում ա. «Էս կնիկը ո՞րդիան հավաքեց ըսքան ապրանքը․ կա, չկա՝ դա բողություն ա անում»։
