էլ ունեցել է ոչ պակաս հռչակաւոր Էլզէվիրների տոհմը, որ նոյնպէս անմահացել է տպարանական գործունէութեամբ[1]։ Մատթէոս Ծարեցու ժամանակ Ամստերդամում գործում էր Լիւդվիգ և Դանիէլ էլզէվիրների հարուստ տպարանը, որի համար տառեր փորագրողը մեծ անուն հանած Քրիստօֆօր Վան-Դիկն էր։ Ահա այս արուեստագէտին դիմեց Ծարեցին, և 1658 թւի նոյեմբերի 27-ին կնքված պայմանագրով նա յանձն առաւ պատրաստել հայերէն երեք տեսակ տառեր՝ Աստուածաշունչ տպագրելու համար։ Պէտք է աւելացնել որ Աստուածաշունչ տպագրելու առանձնապէս Ամստերդամի տպարանների սիրած գործն էր․ հէնց այդ ժամանակները էլզէվիրների տպարանն էլ սկսել էր մի մեծ Աստուածաշունչի տպագրութիւնը, որ պատուաւոր տեղ ունի պատմութեան մէջ։
Վան-Դիկ ուշ վերջացրեց իր վերցրած պատուէրը․ 1660-ին պատրաստ էին դեռ մի տեսակ տառեր Ծարեցին դրանցով սկսեց տպագրել Ներսէս Շնորհալու «Յիսուս Որդի»-ն։ Բայց նրան վիճակված չէր տեսնել իր գործի վերջը․ գրքի տպագրութիւնը դեռ չէր վերջացել, երբ նա հիւանդացաւ։ Մահվան երկիւղը ներշնչեց նրան խելացի կանխատեսութիւն, և տպարանի վիճակը տնօրինելու համար նա իր մօտ կանչեց մեր յիշած Ոսկան վարդապետի եղբայր Աւետիսին, որ
ԹավատառՇեղատառՀղումՆերկառուցված նիշքԾանոթագրություն
- ↑ էլզէվիրների հնարած մի տեսակ տառերը մինչև այժմ էլ շատ գործածական են տպարանների մէջ և կոչվում են «էլզէվիր»։
