Էջ:Հովհաննիսյանի թարգմանած բանաստեղծություները.djvu/15

Գիտեմ, իմ ընկե՛ր, չէ մի պատիր հույս, ոչ ցնորք վաղանցիկ
                  Սիրո անձկալի գալուստը պայծառ.
Չորս կողմըդ նայի՛ր — չափազա՜նց արդեն ճնշում է չարիք.
                  Եվ խիստ է արդեն գիշերը խավար։
Տառապանքներից աշխարհը կընկճվի, և կըթուլանա
                  Նա անմիտ կռվից, արյան մեջ խեղդված,—
Եվ դեպի սերը, մեծ սերն անձնազոհ, աչքը կամբառնա,
                  Աչքը՝ վշտալի աղերսով լցված…
1887

                    (Պետեոֆիից)

Ես դուրս եմ գալիս դաշտը ամայի —
Չըկա մի ծաղիկ, զարդարե նորան.
Չըկա և մի ոստ, որից սոխակի
Մեղեդին հնչեր քնքուշ, քաղցրաձայն։
Խավար է գիշեր, երկնակամարում
Չէ ցոլում ոչ մի լուսավառ աստղիկ —
Այսպես ժամանակ, ինչպե՞ս է լինում,
Որ միտս ես ընկնում, նազելի՛ աղջիկ։

Դու միտս ես ընկնում, և ամենայն բան
Փոխվում է այստեղ, պայծառ է գիշեր,
Եվ ճանապարհիս բացված են վարդեր,
Երգում է այնտեղ սոխակն աննման.
Առաջիս դաշտն է բյուր ծաղիկներով,
Երկինքն էլ վառ է փայլուն աստղերով։
1888

ԵՐԳՉԻ ԱՆԵԾՔԸ

                    (Ուլանդից)

Դարեր առաջ կար բարձրաբերձ պարիսպներով մի դղյակ —
Հոյակապ էր, փառքն հասել էր մինչև օվկիան կապուտակ.
Շուրջը փռված ծաղկապսակ անուշաբույր պարտեզներ,
Թարմ, զովաշունչ շատրվաններ ցայտում էին վառ շիթեր։