Ձգեց սուսերն, օդում ցոլաց, մատաղ կուրծքը պատառեց,
Ոսկեհնչյուն երգերի տեղ կուրծքիցն արյուն դուրս ցայտեց։
Ասես մրրիկ իսկույն ցրվեց այն ունկնդիր ամբոխին.
Յուր վարպետի գրկումն հոգին փչեց դժբախտ պատանին.
Ծածկեց մարմինն նա թիկնոցով, նստացրեց երիվար,
Ամուր կապեց և ամրոցից նա հեռացավ վշտահար։
Եվ դուրս եկավ, կանգնեց բարձր դարպասի դեմ ծերունին
Եվ ձեռքն առավ տավիղն, ամեն տավիղներից մեծագին.
Զարկեց նորան կճյա սյանը, փշուր-փշուր խորտակեց,
Դեպի ամրոցն ու պարտեզներ սոսկալի ձայն արձակեց։
«Վա՜յ քեզ, խրոխտ դու ապարանք, թող ոչ մի ձայն քաղցրության,
Լարի հնչյուն, երգ չլսվի քո հարկի տակ հավիտյան,
Այլ ստրուկների երկչոտ քայլեր և հառաչանք, հեծություն,
Մինչ չար ոգին վրեժխնդրության քեզ դարձընե սև աճյուն։
Վայ ձեզ, և դուք անուշաբույր, գարնանագեղ պարտեզներ.
Տեսեք ահա մանուկ երգչի դեմքին սառած տանջանքներ.
Թող սորա տեղ դուք թառամիք, աղբյուրներըդ ցամաքեն,
Գալ օրերին թող քար կտրած և ամայի ձեզ տեսնեն։
Վա՛յ քեզ, նզո՛վքդ երգիչների, վայ քեզ, անա՛րգ մարդասպան
Արյունպսակ փառքի համար մարտըդ լինի թող ունայն.
Թող մոռացվի քո անունը մշտագիշեր խավարում,
Ինչպես մահվան վերջին հառաչք, սին ձայն, ցնդի՛ թող օդում»։
Ծերուկն ասաց, և երկինքը լսեց նորա պաղատանք.
Պարիսպները փոշի դարձած, կործանված է ապարանք.
Բարձր մի սյուն դեռ վկա է անցյալ ավուրց փառավոր.
Այն էլ շուտով պիտի լինի մի փլատակ սգավոր։
Չըկա բուրմունքն այգիների, շուրջը միայն անապատ,
Չըկա վըտակ, սաղարթախիտ չըկա մի ծառ ստվերաշատ.
Եվ չէ հիշում մի տարեգիր կամ երգ անունն արքայի։—
Այսպես ահա կատարվեցավ անեծքն ահեղ ծեր երգչի։
1886
