Էջ:Հովհաննիսյանի թարգմանած բանաստեղծություները.djvu/20

Եվ նա անհամբեր սպասում է վշտով,
Որ մեջքին բուսնին թևերը շուտով.
Ո՜հ, այն ժամանակ չար գերությունից
Կըթռչե ազատ աշխարհ լուսալից։

Ահա ցրտաշունչ աշունն է փչում.
Արագիլները տաք տեղ են թռչում.
Թշվառ, ինչպես ստրուկ, նա անհամարձակ,
Վշտագին ու որբ, շրջում է մենակ։

Լսում է հանկարծ վերից կռընչյուն.
Այդ նորան ծանոթ կռունկների է չուն…
Ականջ է դընում չարատանջ գերին
Ազատ երամի ուրախ երգերին։

Կամենում է նա նորից փորձ փորձել,
Խուզած թևերը բարձր տարածել.
Բայց այլոց նման, ավա՜ղ, նա ազատ
Չէ կարող սլանալ երկիրն հարազատ։

Անբա՛խտ արագիլ, խե՛ղճ կալանավոր,
Է, այն հաղթական դու չես թևավոր.
Թե զորանան էլ թևերդ ուժգին,
Զոհ պիտի լինին անգութ դանակին։
1889

ԵՐԱՇԽԻՔ

                (Դամոն և Ֆինտիաս)
                       (Շիլլերից)

Դիոնիսիոս բռնավորի մոտ գընաց
Դամոնն՝ առած հանդերձի տակ մի դաշույն.
Նրան կապեցին թիկնապահներն իսկույն։
«Ասա՛, վերադ ինչո՞ւ էիր սուր պահած»։–
Եվ նա մռայլ պատասխանեց կատաղած.
— Ուզում էի քեզնից քաղաքն ազատել։
«Խաչի վերա՛ կարող ես լոկ այդ քավել»։